czołowy polski pięściarz lat dwudziestych, uczestnik Powstania Warszawskiego, więzień niemieckich obozów koncentracyjnych, emigrant w Wielkiej Brytanii.
Urodzony 5 października 1902 w Poznaniu, gdzie zdobył wykształcenie zawodowe i zainteresował się boksem kontynuując karierę sportową w miejscowych klubach: Wielkopolskim Klubie Bokserskim (1922-1924), Pentatlonie (1925) i Warcie Poznań (1926-1932). Był 2-krotnym mistrzem Polski: w wadze półśredniej (1924) i w wadze średniej (1926), staczając w całej karierze sportowej 46 walk (33-3-10). W czasie okupacji niemieckiej (od 1943) w związku z grożącym mu aresztowaniem ukrywał się pod przybranym nazwiskiem w Warszawie.
Po upadku Powstania Warszawskiego więziony był w obozach koncentracyjnych w Dachau i Buchenwaldzie. Po wyzwoleniu obozu zamieszkał w Londynie, gdzie przez wiele lat prowadził sklep kolonialny. Zmarł tam 10 maja 1968 roku i w Londynie też został pochowany na Hendon Cemetery.
*1924 Paryż: boks, w. półśrednia – pierwszą kolejkę przeszedł bez walki, w drugiej przegrał przez tko w II rundzie z Hugh Haggertym (USA) i odpadł z turnieju (zw. J. Delarge, Belgia).
Bibl.: Kurzyński, Tysiąc wspaniałych (w przygotowaniu do druku); Osmólski, Leksykon, s. 45 (tu brak dokładnej daty i miejsca urodzenia); Głuszek, Leksykon 1999, s. 185 (te same braki); Pawlak, Olimpijczycy, s. 66 (te same braki); Archiwum Osobowe im. B. Jeżewskiego, Biblioteka Polska POSK w Londynie.