ps. “Ryba”, siatkarz z podwarszawskiej Falenicy, podpora olsztyńskiego AZS, na boisku niesamowity żywioł, mistrz świata z Meksyku (1974) i mistrz olimpijski z Montrealu (1976).
Urodzony 8 lipca 1952 w Warszawie (“chłopak z Falenicy”), absolwent olsztyńskiej Akademii Rolniczo-Technicznej, gdzie otrzymał tytuł magistra inżyniera technologii żywności, siatkarz (191 cm, 82 kg), wychowanek MKS MDK Warszawa 1968-1971 (trener Maciej Dehnel), ale wszystkie krajowe siatkarskie zaszczyty zdobył w olsztyńskim AZS 1972-1982 (trener Leszek Dorosz), gdzie grali już też świetni zawodnicy (m. in. Lubiejewski, Iwaniak, Zduńczyk).
3-krotny mistrz Polski (1973, 1976, 1978), 3-krotny wicemistrz (1974, 1977, 1980), 2-krotny brązowy medalista MP (1975, 1982) i 2-krotny zdobywca Pucharu Polski (1972, 1982), a także finalista (2.) PEZP w sezonie 1977/78. 167-krotny reprezentant Polski (1973-1980) zwrócił uwagę trenera Huberta Wagnera podczas moskiewskiej Uniwersjady (1973) i już na MŚ w Meksyku (1974) otrzymał on “wielką rolę”: zastępował Skibę, gdy trener zmieniał taktykę gry na jednego rozgrywającego. Na igrzyskach w Montrealu (1976) w podstawowej szóstce grali: Gawłowski, Wójtowicz, Skorek i Bosek oraz w zależności od rywala Stefański, Karbarz lub… Rybaczewski. Wagner uważał, że “Ryba” był tej reprezentacji potrzebny. Zarówno z charakteru jak i umiejętności. Większość elementów technicznych (niekonwencjonalne “pójście na krótką”, znakomite przyjęcie, słabszy blok) wykonywał co najmniej poprawnie, ale był też żywiołem za całą drużynę, który potrafił się w grze niesamowicie wyładować i wyżyć. Poza boiskiem także. Problem nie polegał na tym żeby mu cokolwiek zabronić, tylko żeby odpowiednio tym kierować. Mistrz świata z Meksyku (1974) i 2-krotny uczestnik Pucharu Świata: 1973 (Praga) – 2 m. i 1977 (Tokio) – 4 m. Srebrny medalista ME w Belgradzie (1975). Ale zagraniczne, międzynarodowe sukcesy rozpoczął podobnie jak prawie wszyscy nasi czołowi siatkarze na mistrzostwach Europy juniorów, on w Barcelonie (1971), gdzie biało-czerwoni zdobyli srebrny medal. Najlepszy siatkarz Polski w klasyfikacji “PS” (1976). Po zakończeniu gry w Polsce (1982) – zawodnik i trener klubu ASBF w Miluzie.
Zasłużony Mistrz Sportu odznaczony m. in. dwukrotnie złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Złotym Krzyżem Zasługi.
*1976 Montreal: członek drużyny siatkówki, która po zwycięstwach nad Koreą Płd. 3:2, Kanadą 3:0, Kubą 3:2 i CSRS 3:1 zajęła 1. msc w grupie; w spotkaniu o lokaty 1-4 pokonała Japonię 3:2; w meczu o miejsca 1-2 wygrała z ZSRR 3:2, zdobywając złoty medal. Skład drużyny zob. – Bebel Bronisław.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 314; Pawlak, Olimpijczycy, s. 220; MES, t. 2, s. 363; Mecner, 80 lat siatkówki, s. 109 i dalsze; Duński, Od Paryża, s. 758-759.