trener, reprezentacyjny obrońca w hokeju na lodzie, wielokrotny mistrz Polski w barwach Legii, trzykrotny olimpijczyk z St. Moritz (1948), Oslo (1952) i Cortina d’Ampezzo (1956).
Urodzony 22 lutego 1924 w Katowicach, syn Karola i Leokadii z domu Smełka, absolwent szkoły średniej, zawodnik HKS Siemianowiczanka (1945-1948), RKS Siła Giszowiec (1948-1951) i Legii Warszawa (1951-1960) w której barwach zdobył 8-krotnie tytuł mistrza (1951-1957, 1959) i 2-krotnie wicemistrza Polski (1958, 1960) grając na obronie najczęściej z Maksymilianem Więckiem. Doskonale jeżdżący na łyżwach, obdarzony silnym strzałem był bardzo dobrym taktykiem umiejącym budować akcje ofensywne. 54-krotny reprezentant Polski (1947-1957), strzelec 2 bramek, grał w trzech olimpiadach (1948, 1952, 1956) i w 3 turniejach o MŚ: 1947 Praha – 6 m., 1955 RFN – 7 m. i 1957 Moskwa – 6 m. Po zakończeniu kariery zawodniczej był trenerem: Partyzanta Belgrad, Legii Warszawa i GKS Murcki Tychy. Zasłużony Mistrz Sportu.
Zmarł w Warszawie 30 grudnia 1982 roku w wyniku wypadku autobusowego.
*1948 St. Moritz: członek drużyny hokejowej, która po zwycięstwach nad Austrią 7:5 i Włochami 13:7 oraz porażkach z USA 4:23, Kanadą 0:15, CSR 1:13, W. Brytanią 2:7, Szwajcarią 0:14 i Szwecją 2:13 zajęła 6 m. w turnieju (zw. Kanada). Partnerami Brommera w drużynie byli: M. Burda, S. Csorich, T. Ginter, A. Gansiniec, T. Jasiński, M. Kasprzycki, B. Kolasa, A. Kowalski, E. Lewacki, J. Maciejko, C. Marchewczyk, M. Palus, H. Przeździecki, H. Skarżyński i M. Więcek (trener Zygmunt Kasprzak). Uwaga: do tej pory w składzie drużyny figurowało nazwisko Tadeusza Dolewskiego, którego, jak oświadczyli żyjący jeszcze uczestnicy tych igrzysk, zastąpił w ostatniej chwili Tadeusz Ginter.
*1952 Oslo: członek drużyny hokejowej, która po zwycięstwach nad Finlandią 4:2 i Norwegią 4:3, remisie z RFN 4:4 oraz porażkach z CSR 2:8, Szwecją 1:17, Szwajcarią 3:6, Kanadą 0:11 i USA 3:5 zajęła w turnieju 6 m. (zw. Kanada). Skład drużyny zob. – Antuszewicz Michał.
*1956 Cortina d’Ampezzo: członek drużyny hokejowej, która po przegranej w eliminacjach z USA 0:4 i Czechosłowacją 3:8 (po pierwszej tercji Polacy prowadzili 3:1) oraz zwycięstwie nad Szwajcarią 6:2 nie dostała się do sześciozespołowej grupy finałowej; w tzw. “turnieju pocieszenia” przegrała niespodziewanie z Włochami 2:5, ale wygrała z Austrią 4:3 i zajęła ostatecznie w turnieju 8 m. (zw. ZSRR). Partnerami Bromowicza w drużynie byli: K. Bryniarski, M. Chmura, K. Chodakowski, R. Czech, B. Gosztyła, M. Herda, S. Janiczko, E. Kocząb, J. Kurek, Z. Nowak, S. Olczyk, W. Pabisz, H. Skarżyński, Adolf Wróbel, Alfred Wróbel i J. Zawadzki (trenerzy: Mieczysław Palus i Władysław Wiro-Kiro).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 162-163 (tu błędne wyniki z IO w Cortina d’Ampezzo); Pawlak, Olimpijczycy, s. 39; Klimontowicz, Ruch olimpijski, s. 51; MES, t. 1, s. 102; Porada, Igrzyska, s. 829, 832, 840; Domański, Śladem, s. 179, 180, 183; Zieleśkiewicz, Encyklopedia, s. 29, 287, 288 (tu brak miejsca urodzenia i śmierci); USC Katowice, AU 114/1924/2 (tu pisownia nazwiska Bronowicz); wywiad środowiskowy; uwaga: nazwisko Brommer nosił do 1950.
