st. chor. sztab. sł. st. WP, florecista stołecznej Legii, trener, uczestnik IO w Moskwie (1980) i Seulu (1988), brązowy medalista w drużynie (1980).
Urodzony 10 grudnia 1951 w Warszawie, syn Kazimierza i Barbary, absolwent Szkoły Zawodowej przy Państwowych Zakładach Lotniczych na Okęciu (później podoficer WP). Szermierz (182 cm, 82 kg) stołecznej Legii (1966-1992), wychowanek trenera Marka Poznańskiego. Kiedy pojawił się na Łazienkowskiej, nie wróżono mu w szermierce wielkich sukcesów. Jak na wówczas obowiązujące wzorce był “zbyt silny fizycznie” i “nie podobała się jego sylwetka”. Zachęcano go do powrotu na piłkarskie boisko, gdzie osiągał już niezłe wyniki. Ale młody człowiek tak się zakochał w szermierce, że 12 lat walczył o zakwalifikowanie się do floretowej drużyny narodowej. Pracowity, uparty, konsekwentny, wiedzę o szermierce zdobywał w pocie czoła, ale dopiął swego.
Stworzony do rywalizacji w drużynie (był jej siłą napędową) podczas inauguracyjnego startu zdobył tytuł mistrza świata (1978). Był polskim bohaterem ciężkiego pojedynku z NRD, wygrał wszystkie cztery walki i otworzył drogę do złotego medalu. Czterokrotny mistrz (1983-1985, 1989) i 2-krotny wicemistrz Polski (1981, 1987) indywidualnie i 6-krotnie zdobył tytuł mistrzowski w drużynie (1982, 1984-1987, 1989). Poza tytułem mistrza świata w Hamburgu (1978) był jeszcze 4-krotnie finalistą mistrzostw świata w drużynowych turniejach floretowych: 1979 w Melbourne (5. msc), 1981 w Clermont Ferrand (5. msc), 1982 w Rzymie (4. msc), 1983 w Wiedniu (6 m.) oraz 1-krotnie w turnieju indywidualnym w Rzymie(1982), gdzie zajął 6. msc. Brązowy medalista ME w turnieju indywidualnym w Wiedniu (1991). Po zakończeniu kariery zawodniczej był trenerem Legii Warszawa (także kadry narodowej), kontynuując piękne tradycje polskich szkoleniowców w tej broni.
Zginął tragicznie w wypadku samochodowym podczas przygotowań do IO w Atlancie 3 kwietnia 1995 w Naprawie koło Rabki. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym – d. wojskowym w Warszawie. Odznaczony m. in. złotym i srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe oraz wyróżniony nagrodą Fair Play PKOl (1993).
*1980 Moskwa: szermierka, floret ind. – 2. msc w grupie elim. (5 zaw.) z 3 zw. , 4. msc w drugiej elim. grupowej (6 zaw.) z 2 zw.; w walkach pucharowych przegrał kolejno z W. Smirnowem (ZSRR) i F. Pietruszką (Francja), odp. z konk. zajmując 13-16. msc w turnieju (zw. Smirnow ZSRR); floret druż. – w grupie elim. (3 druż.) Polacy pokonali Kuwejt 15:1 (Zych 4 zw.) i NRD 9:5 (3 zw.), zajmując 1. msc w grupie ; w ćwierćfin. zwyciężyli Węgry 9:7 (3 zw.); w półfin. przegrali z ZSRR 7:9 (2 zw.); w meczu o 3-4. msc wygrali z NRD 9:5 (3 zw.), zdobywając brązowy medal (zw. Francja). Partnerami w drużynie byli: L. Koziejowski, A. Robak i M. Sypniewski.
*1988 Seul: szermierka, floret ind. – 1. msc w pierwszej elim. grupowej (5 zaw.) z 4 zw., 1. msc w drugiej elim. grupowej (6 zaw.) z 5 zw. , 3. msc w trzeciej elim. grupowej (5 zaw.) z 2 zw.; w pierwszej rundzie walk bezpośrednich pokonał 10:3 L. Rocheleau (Kanada), w drugiej przegrał 7:10 z M. Geyem (RFN), w rep. drugiej rundy zwyciężył 10:1 J. Wendta (Austria), w rep. trzeciej rundy uległ I. Mamedowowi (ZSRR) 7:10, odp. z konk.; floret druż. – w grupie elim. (4 druż.) Polacy pokonali Kanadę 9:2 i Hongkong 9:0 oraz przegrali z ZSRR 3:9, zajmując 2. msc w grupie; w ćwierćfin. ulegli NRD 3:9 (0 zw.), w meczu o 5-8. msc zwyciężyli Włochy 9:7 (0 zw.), a w meczu o 5-6. msc wygrali z Francją 8:8-trafieniami (0 zw.), zajmując 5. msc w turnieju (zw. ZSRR). Partnerami w drużynie byli: L. Bandach, W. Ciesielczyk, P. Kiełpikowski i M. Sypniewski; szpada druż. – w grupie elim. (3 druż.) Polacy wygrali z Kuwejtem 9:1 i przegrali z Francją 4:9, zajmując 2. msc w grupie; w pierwszej rundzie walk bezpośrednich ulegli Szwecji 6:9 (0 zw.), odp. z turnieju (zw. RFN). Partnerami w drużynie byli: L. Chronowski, W. Gadomski, P. Kiełpikowski i C. Siess.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 379; Pawlak, Olimpijczycy, s. 299-300; Duński, Od Paryża, s. 1095-1096; MES, t. 2, s. 680; Borzęcki, Białą bronią, s. 8, 14, 151 i dalsze; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 88, 231, 244 i dalsze.