nauczyciel akademicki, czołowy młociarz lat pięćdziesiątych, olimpijczyk z Melbourne (1956).
Urodzony 20 października 1929 w Ostrowitem k. Chojnic, syn Artura i Bronisławy Weiland, ukończył Liceum Ogólnokształcące w Chełmnie n/Wisłą (1950) i AWF Warszawa (1964), doktoryzował się na AWF Poznań, (dr nauk wf). Lekkoatleta – młociarz (188 cm / 98 kg) KS Stal Nadwiślanin Chełmno n/Wisłą (1949-1953), OWKS Bydgoszcz (1953-1956) i Zawiszy Bydgoszcz (1956-1962).
13-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1954-1957 (13 startów, 2 zwycięstwa indywidualne), mistrz (1954) i dwukrotny wicemistrz kraju (1955, 1957) w rzucie młotem z rekordem życiowym w tej konkurencji 61.63 (20 października 1957 Bydgoszcz).
Podczas Międzynarodowych Igrzysk Sportowych Młodzieży w Warszawie (1955) zajął 8. miejsce – 55.77 (zw. M. Kriwonosow ZSRR – 64.33). Nauczyciel akademicki: 1971-1990 w Studium WF przy Akademii Techn. Roln. w Bydgoszczy, od 1991 adiunkt Akademii Bydgoskiej (wydział wf), trener WKS Zawisza Bydgoszcz (1956-1964), kierownik szkolenia tego klubu (1968-1971), nauczyciel wf Technikum Elektronicznego w Bydgoszczy. Działacz OZLA, sędzia sportowy.
Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP.
*1956 Melbourne: lekkoatletyka, rzut młotem – w elim. osiągnął 58.46 (min. kwalifik. 54.00 ), w finale 10. miejsce (15 zaw.) z wynikiem 57.70 (zw. H. Connolly USA – 63.19).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 282; Pawlak, Olimpijczycy, s. 181; Kurzyński, Indeks LA 1945-1956 (oprac. niepubl.); Łojewski, Mecze mężczyzn, s. 48, 346; MP mężczyzn 1945-2002 (oprac. PZLA niepubl.); Encyklopedia (Statystyczna) LA, s. 72, 138, 156; zur Megede, Die Geschichte der olympischen Leichtathletik, s. 146, 148.