mjr sł. st. WP, fechtmistrz, olimpijczyk z Helsinek (1952), wybitny trener polskich szermierzy przygotowujący ich do występów w Rzymie (1960), Tokio (1964) i Meksyku (1968).
Urodzony 29 listopada 1926 w Warszawie, syn Tadeusza i Heleny, absolwent Oficerskiej Szkoły Piechoty i Kawalerii (Kraków, Wrocław, 1947) oraz rocznego Studium Wojskowego Wychowania Fizycznego przy AWF w Warszawie (1949-1950), szermierz (180 cm, 74 kg) Dynama Lwów, Związkowca Wrocław i Legii Warszawa (1940-1956).
Medalista mistrzostw Polski, w konkurencji indywidualnej: srebrny w szpadzie (1952) i brązowy, również w szpadzie (1950) oraz 6-krotny drużynowy mistrz kraju: we florecie (1953, 1955, 1956), szabli (1953) i szpadzie (1953, 1955) oraz wicemistrz w szpadzie (1956). Stosunkowo szybko zakończył karierę sportową by poświęcić się szkoleniu młodzieży (w Legii od 1950).
W latach późniejszych działacz i wybitny szkoleniowiec kadry narodowej szpadzistów (wielki znawca precyzyjnej techniki tej broni) z którymi zdobył m.in. mistrzostwo świata w Gdańsku (1963) i brązowy medal na IO w Meksyku (1968). Pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji w PZS i OZS w Warszawie. Sędzia międzynarodowy.
Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m.in. Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem za udział w walkach o Berlin i szeregiem innych odznaczeń wojskowych.
Zmarł 6 stycznia 2011 roku.
*Helsinki 1952: szermierka, szpada ind. – 4 m. w grupie elim. (8 zaw.) z 3 zw., 7 m. w grupie ćwierćfin. (9 zaw.) z 2 zw., odp. z konk.; szpada druż. – w grupie elim. (3 druż.) Polacy przegrali z W. Brytanią 6:10 (Przeździecki 1 zw.) i Szwecją 0:9 (0 zw.), zajmując 3 m., odp. z turnieju. Partnerami w drużynie byli: Z. Grodner, A. Krajewski, J. Nawrocki i W. Rydz.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 305; Pawlak, Olimpijczycy, s. 209; Borzęcki, Białą bronią, s. 7, 12, 111 i dalsze; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 59, 60, 61, 63, 66 i dalsze.