kierowca-mechanik, członek Koła Wioślarzy Warszawskich, ojciec pięciu synów, olimpijczyk z Paryża (1924).
Urodzony 11 grudnia 1900 w Warszawie, syn Stanisława i Stefanii, uczestnik wojny z bolszewikami (1920) w 1 p. Ułanów Jazłowieckich, odznaczony krzyżem Virtuti Militari za bojowe wyczyny w bitwie warszawskiej. Podczas służby wojskowej zaprzyjaźnił się z jednym z prekursorów żeglarstwa polskiego Henrykiem Fronczakiem za namową którego wstąpił do Koła Wioślarzy Warszawskich, gdzie obaj włączyli się w nurt przygotowań do pierwszego występu olimpijskiego. Zakwalifikowali się do reprezentacji. W latach późniejszych zajął się żeglarstwem, ale w przeciwieństwie do Fronczaka nie osiągnął sukcesów w wyczynie sportowym. Zawarł związek małżeński z Leokadią z Bojarskich (mieli pięciu synów: Andrzeja, Mariana, Macieja, Marcina, Jacka) i pracując jako mechanik – kierowca (zawód wyuczony) poświęcił się rodzinie.
W czasie okupacji niemieckiej (1940-1945) w swoim zawodzie zatrudniony był w warszawskiej Fabryce Tektury Dachowej Materiałów Izolacyjnych i Asfaltu Henryka Fronczaka przy ul. Podchorążych 57. Pod dowództwem kolegi z wioślarskiej czwórki (właściciela fabryki) przez cały czas wojny współuczestniczył w działalności konspiracyjnej (wywiad AK) o czym napisał Kazimierz Leski we wspomnieniach pt. Życie niewłaściwie urozmaicone. Po wojnie (też w charakterze kierowcy samochodowego) pracował (od 1947) w Ministerstwie Administracji Publicznej, a potem w PP Uzdrowiska Polskie, gdzie był osobistym szoferem premiera Edwarda Osóbki Morawskiego. Zmarł w Warszawie (rak płuc) 19 sierpnia 1957 r. Wszystkie jego pamiątki sportowe spłonęły podczas Powstania Warszawskiego na Woli (Krochmalna).
*1924 Paryż: wioślarstwo, czwórki ze ster. – 3 m. w przedb. (3 osady), odp. z konk. (zw. Szwajcaria – 7.18,4). Partnerami w osadzie byli: H. Fronczak, E. Kowalec, J. Szawara i sternik W. Nadratowski.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 164 ( tu brak podstawowych danych biograficznych ); Pawlak, Olimpijczycy , s. 40-41 (tu mylnie podano dane biograficzne sugerując, że Brzozowski zginął w Katyniu); Leski K., Życie niewłaściwie urozmaicone, s. 171 , 287 , 290; Kobendza, 80 lat PZTW, s. 78; Archiwum rodzinne syna – Andrzeja Brzozowskiego zam. w Warszawie.