ppłk sł. st. WP, jeden z pionierów podnoszenia ciężarów w Warszawie, pierwszy Polak, który zdobył tytuł wicemistrza Europy (1956), olimpijczyk z Melbourne (1956) i Rzymu (1960), zasłużony trener WKS Zawisza Bydgoszcz.
Urodzony 12 kwietnia 1930 w Kołomyi, syn Józefa i Julii Bazan, absolwent Liceum Ekonomicznego dla Pracujących w Bydgoszczy (1974) i warszawskiej AWF (1977), gdzie otrzymał tytuł magistra wf. Jak wielu młodych chłopców w tamtych czasach, swoje zainteresowania sportowe (biegał 100 m w 11.7 sek., a kulę pchał na odległość 12 m) rozwinął w wojsku (1951), wybierając jednak, najbardziej go satysfakcjonujące podnoszenie ciężarów (świetne warunki do treningu). Już po roku ćwiczeń w warszawskiej Legii (trener Józef Styczyński) bił pierwsze rekordy Polski wagi średniej (głównie w wyciskaniu, której stał się specjalistą) i awansował do kadry narodowej (1953-1960). 30-krotny rekordzista Polski, był też 6-krotnym mistrzem kraju w. średniej (75 kg) 1952-1957 oraz 2-krotnym medalistą ME: srebrnym 1956 w w. średniej 75 kg – 375 kg (125+107,5+142,5) i brązowym 1955 (jako pierwszy reprezentant Polski), także w. średniej 75 kg – 372,5 kg (122,5+112,5+137,5). Najlepszy wynik w swojej wadze (rekord życiowy) ustanowił podczas IO w Rzymie – 400 kg.
Po zakończeniu kariery zawodniczej przeniósł się do Bydgoszczy (najpierw Gryf Toruń), później w Zawiszy (styczeń 1963) założył sekcję podnoszenia ciężarów. Dbał o rozwój podnoszenia ciężarów w Bydgoszczy i okolicy, prowadził pierwszoligowy zespół WKS Zawisza, wychował i szkolił wielu świetnych zawodników i olimpijczyków (m. in. rekordzistę świata w wyciskaniu Czesława Paterkę – 177 kg w wadze 82,5 kg), niósł pomoc trenerską wszystkim potrzebującym. Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m. in. Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Złotym Krzyżem Zasługi. Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej (wieloletni aktywista OZPC). Żonaty (miał dwoje dzieci, córkę-lekarkę i syna – technika samochodowego). Zmarł nieoczekiwanie w Bydgoszczy 3 lipca 1996. Od czterech lat rozgrywany jest tam Turniej im. Krzysztofa Becka.
*1956 Melbourne: podnoszenie ciężarów, w. średnia (75 kg) – 6 m. na 16 start. z wynikiem 380 kg: 122,5+112,5+145 (zw. F. Bogdanowski ZSRR – 420 kg: 132,5+122,5+165).
*1960 Rzym: podnoszenie ciężarów, w. średnia (75 kg) – 5 m. na 27 start. z wynikiem 400 kg – 135+117,5+147,5 (zw. A. Kurinow ZSRR – 437,5 kg: 135+132,5+170).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 155; Pawlak, Olimpijczycy, s. 29 (tu błędnie miejsce urodzenia Bydgoszcz); Szyk, Polski sport ciężarowy, s. 55; Zgondek, Podnoszenie ciężarów na IO, s. 75; Kronika Sportu, s. 979; AAWF Warszawa, sygn. D-177/ Ex.