mechanik, trener, wielki talent w kolarskim sprincie na torze, partner Andrzeja Beka i Janusza Kotlińskiego w tandemie, z którymi zdobył brązowy medal olimpijski w Monachium (1972) i tytuł mistrza świata w Monteroni di Lecce (1976).
Urodzony 11 kwietnia 1954 w Chrząstowicach koło Opola, syn Jana i Anny, absolwent Technikum Mechanicznego, kolarz torowy (173 cm, 74 kg), wychowanek LZS Opolanka Grabie i trenera Karola Kühna (od 1968). Zawodnik LZS Opole (1972) i LKS Ziemia Opolska (1974-1980), gdzie z kolei jego opiekunem był Franciszek Surmiński (trenerzy kadry: Zbysław Zając, Ryszard Kupczak). Jeden z największych talentów sprinterskich w historii naszego kolarstwa torowego (niestety, do końca niewykorzystany). Zaczynał jako sąsiad, przyjaciel i sparing partner Edwarda Barcika (cztery lata starszy), jeżdżąc na jego pierwszym rowerze. Szybko jednak długie treningi szosowe zaczęły go męczyć. Spróbował sił na torze w Brzegu. Szybkość okazała się ciekawsza niż wytrwałość długodystansowca. Niebawem (1971) stał się rewelacją Spartakiady Młodzieży na torze (wraz z Henrykiem Frycą i Andrzejem Firlągiem).
Po roku profesjonalnego treningu po raz pierwszy wywalczył tytuł mistrza Polski w sprincie oraz wicemistrza na 1 km ze startu zatrzymanego (1972) i włączony został do ekipy olimpijskiej. Z Monachium (wraz z Andrzejem Bekiem) przywiózł brązowy medal w tandemie (wielka niespodzianka), konkurencji, która po raz ostatni rozgrywana była na IO. Z tym samym partnerem wywalczył jeszcze brązowy medal MŚ w Montrealu (1974) i rozpoczął starty z bardzo doświadczonym sprinterem jakim był Janusz Kotliński. Połączenie rutyny z młodością, żywiołowością i siłą (siedział w tandemie z tyłu jako nie tylko “obserwator” ale i “pchacz”), dało jeszcze lepsze wyniki.
Wprawdzie Polacy w Mettet (1975) wygrali mistrzostwo świata, ale zostali zdyskwalifikowani za niestawienie się Kocota do kontroli antydopingowej (po starcie indywidualnym, krytycznej jego ocenie, zapomniał o ważnym obowiązku zaabsorbowany już kolejnym startem w tandemie), to już w następnym roku (1976) we włoskim Monteroni di Lecce znów nie dali większych szans swym rywalom (z CSRS i ZSRR) i bez przeszkód (z kontrolą antydopingową) zdobyli tytuł mistrzów świata! Mimo jeszcze kilku lat startów (trzech występów na IO), nie potrafił wywalczyć sobie stałego miejsca wśród najlepszych sprinterów świata w konkurencji indywidualnej. Nikt nie wiedział i nie wie dlaczego (najlepsze miejsce 7. na MŚ w sprincie zajął w Liege 1975). W konkurencji krajowej był 5-krotnym mistrzem Polski w sprincie (1972, 1976, 1977, 1979, 1980), 3-krotnym wicemistrzem: w sprincie (1975), 1 km ze startu zatrz. (1972, 1976) i 2-krotnym brązowym medalistą MP: w sprincie (1978) i na 1 km ze startu zatrz. (1974).
Triumfator zawodów torowych o Wielką Nagrodę Polski: sprint (1973, 1975), tandem (1973, z A. Bekiem) i 1 km ze startu zatrz. (1976). Zajmuje 9 m. na liście najlepszych torowców polskich (1921-1986) sporządzonej z okazji 100-lecia kolarstwa polskiego. Po zakończeniu kariery sportowej, szkoleniowiec LKS Ziemia Opolska (od 1983 trener i koordynator), po czym wyjechał do Niemiec. Zasłużony Mistrz Sportu odznaczony m.in. złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Złotym Krzyżem Zasługi.
*1972 Monachium: kolarstwo, 1000 m ze startu lotnego – 1 m. w przedb. (3 zaw.) w czasie 11.42, 2 m. w międzyb. (3 zaw.), 2 m. w rep. (3 zaw.), odp. z konk.; tandemy – w przedb. Polacy pokonali Włochów (Rossi, Vercini) w czasie 10.56, w ćwierćfin. dwukrotnie RFN (Bartyh, Mueller) w czasie 10.57 i 10.46, w półfin. dwukrotnie przegrali z NRD (Otto, Geschke), a w pojedynku o m. 3-4 dwukrotnie zwyciężyli Francję (Trentin, Morelon) w czasie 10.76 i 10.67 zdobywając brązowy medal (zw. ZSRR). Partnerem na tendemie był A. Bek.
*1976 Montreal: kolarstwo, 1000 m ze startu lotnego – w przedb. wygrał z Rawlinsonem (Trynidad) w czasie 11.79, w międzyb. (3 zaw.) zajął 3 m., w rep. (3 zaw.) zajął 2 m. i odp. z konk.
*1980 Moskwa: kolarstwo, 1000 m ze startu lotnego – w przedb. wygrał vo z H. Fischerem (Brazylia), w międzyb. z K. Tucknerem (Australia), w rep. uległ L. Veldtowi (Holandia) i odp. z konk.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 230 (tu błędna nazwa klubu Opcianka Grabie); Pawlak, Olimpijczycy, s. 120 (tu wzrost 163 cm); MES, t. 1, s. 276 (tu błędny dzień urodzenia 14 kwietnia); Porada, Igrzyska, s. 885, 899, 976; Iskier przewodnik, s. 217; Wasyliszyn, Jubileuszowe asy, s. 38-39, 59-65; Duński, Od Paryża, s. 352-353 (tu błędnie dzień urodzenia 14 kwietnia i klub Opcianka Grabie); Tuszyński, Złota księga, s. 133; Tuszyński, Od Dynasów, s. 420; Tuszyński, 100 lat WTC, s. 374.