ANDRZEJEWSKI BOHDAN
mjr sł. st. WP, nauczyciel wf, trener, mistrz świata w szpadzie, trzykrotny olimpijczyk (1964, 1968, 1972), brązowy medalista w turnieju szpady drużynowej w Meksyku (1968).
Urodzony 15 stycznia 1942 w Kielcach (wraz z bliźniaczą siostrą Olgą), syn Sergiusza (pracownik Izby Skarbowej, zginął w czasie wojny w Niemczech) i Ireny Gralewskiej, absolwent Technikum Budowlanego przy ul. Górnośląskiej w Warszawie (1966) i stołecznej AWF (1977), gdzie otrzymał tytuł magistra wf (ze specjalnością – sport), szermierz (186 cm, 72 kg) CWKS Legia Warszawa przez cały czas kariery zawodniczej (1955-1977).
Kiedy jako uczeń odwiedził tereny wojskowego klubu zapisy do sekcji piłki nożnej i koszykówki były już zakończone. Skorzystał z wolnych miejsc wśród szermierzy. Trafił – jak się miało okazać – w przysłowiową “10”. W klubie spotkał wspaniałych wychowawców, trenerów i sparing partnerów (Jerzy Buczak, płk Zygmunt Fokt, płk Andrzej Przeździecki, Czesław Wardzyński). Upodobał sobie nie bardzo popularną broń jaką była szabla czy floret, ale, nie mająca żadnych tradycji szpadę. W tej broni należał do grupy pionierów i w niej też odniósł wszystkie największe sukcesy demonstrując dynamiczny, błyskotliwy i zaskakujący styl walki.
Był 2-krotnym indywidualnym mistrzem Polski (1968, 1971) i aż 13-krotnym mistrzem kraju w konkurencji drużynowej (1963-1973, 1975) w szpadzie i we florecie (1965). W tej broni zdobywał także w drużynowych rozgrywkach srebrne medale MP (1961, 1962, 1966 i 1973) i brązowe w turniejach indywidualnych: w szpadzie (1964, 1965) i florecie (1963).Pierwszy wielki sukces na arenie międzynarodowej odniósł podczas pamiętnych mistrzostw świata w Gdańsku (1963), gdzie polscy szpadziści wywalczyli złoty medal. Tytuł mistrza świata w szpadzie w turnieju indywidualnym zdobył kilka lat później w Hawanie (1969). Zasłużony Mistrz Sportu odznaczony m. in. złotym (dwukrotnie) Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Złotym Krzyżem Zasługi. Po zakończeniu kariery zawodniczej – trener (szermierzy i pięcioboistów nowoczesnych). Także sędzia w tych dwóch dyscyplinach sportu.
*1964 Tokio: szpada druż. – w grupie elim. (3 druż.) po zwycięstwie nad Koreą Płd. 14:2 (4 zw.) Polacy zajęli 2. msc W pojedynku o msc 1-8 przegrali z Włochami 6:9 (1 zw.), a w walce o msc 5-8 zwyciężyli kolejno Szwajcarię 9:5 (4 zw.) i ORO/RFN 8:8 – w trafieniach 62:66 (1 zw.), zajmując 5. msc (zw. Węgry). Partnerami w drużynie byli: B. Gonsior, H. Nielaba, R. Parulski i M. Pomarnacki.
*1968 Meksyk: szpada ind. – 3. w pierwszej grupie elim. (6 zaw.) z 3 zw. , 4. msc w drugiej grupie elim. (6 zaw.) z 2 zw. , w pierwszej walce pucharowej przegrał z F. Rompzą (RFN), w 1/16 barażowej pokonał Meksykanina E. Fernandeza, w 1/8 barażowej przegrał z F. Rompzą (RFN), odp. z turnieju; szpada druż. – w grupie elim. (4 druż.) po zwycięstwie nad Argentyną 16:0 (4 zw.), Kanadą 10:6 (3 zw.) i NRD 9:7 (3 zw.) Polacy zajęli 1. msc , następnie pokonali Francję 9:7 (2 zw.) oraz przegrali z Węgrami 5:9 (2 zw.), a w pojedynku o msc 3-4 zwyciężyli RFN 9:6 (3 zw.), zdobywając brązowy medal (zw. Węgry). Partnerami w drużynie byli: K. Barburski, M. Butkiewicz, B. Gonsior i H. Nielaba. Pierwszy olimpijski medal szpadzistów w historii polskiej szermierki. Cała drużyna biła się wyśmienicie. Andrzejewski wziął srogi rewanż za dwukrotną porażkę w turnieju indywidualnym i wygrał z Niemcem Rampzą 5:0. Choć zdobył potem tytuł mistrza świata – brązowy medal olimpijski ceni sobie najbardziej (“olimpijski rytuał jest niepowtarzalny”).
*1972 Monachium: szpada druż. – w grupie elim. (4 druż.) po zwycięstwie nad Luksemburgiem 9:6 (2 zw.) i Meksykiem 11:5 (3 zw.) i porażce ze Szwajcarią 6:9 (2 zw.) Polacy zajęli 2. msc; w ćwierćfin. przegrali z Węgrami 1:9 (0 zw.); w spotkaniach o msc 5-8 pokonali Szwecję 9:7 (2 zw.) i przegrali z Rumunią 3:9 (0 zw.), zajmując 6. msc (zw. Węgry). Partnerami w drużynie byli: K. Barburski, B. Gonsior, J. Janikowski i H. Nielaba.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 148-149; Pawlak, Olimpijczycy, s. 22; Duński, Od Paryża, s. 18-19; Kronika sportu, s. 1002; MES, t. 1, s. 40; Borzęcki, Białą bronią, s. 16 i dalsze; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 88 i dalsze; AAWF Warszawa, sygn. D-2559/Z.