nauczycielka wf, trenerka, florecistka klubów gliwickich, wielokrotna mistrzyni Polski, uczestniczka igrzysk olimpijskich w Meksyku (1968) i Monachium (1972).
Urodzona 10 marca 1940 w Klimontowie, absolwentka warszawskiej AWF gdzie otrzymała tytuł magistra wf. Florecistka (160 cm, 58 kg) gliwickich klubów: Unii – Foch (1955-1960) i Piasta (1961-1972), wychowanka Zbigniewa Czajkowskiego. Przez wiele lat królowała na krajowych planszach, nie odnosząc znaczących sukcesów na arenie międzynarodowej. Była jednak, wraz z koleżankami (H. Balon, K. Urbańska, J. Rzymowska, B. Szeja – Wysoczańska) autorką pierwszego medalu polskich florecistek w imprezie mistrzowskiej (brąz na MŚ w Wiedniu w 1971). 8-krotna mistrzyni Polski (1963-1969, 1972), a także 3-krotną finalistką mistrzostw świata (drużyna) w: Montrealu (1967) – 5 m., w Hawanie (1969) – 4 m. i w Ankarze (1970) – 5 m. Wicemistrzyni Uniwersjady w Budapeszcie (1965) i mistrzyni KDL w 1965. Mistrzyni Sportu. Wraz z Anną Skupień – Włodarczyk zajęła I miejsce w plebiscycie dziennikarskim na najlepszą florecistkę zorganizowanym z okazji 50-lecia PZS. Żona olimpijczyka Egona Franke.
*1968 Meksyk: szermierka, floret ind. – 5 m. w pierwszej grupie elim. (6 zaw.) z 2 zw. , odp. z konk.; floret druż. – w grupie elim. (4 druż.) po porażkach z ZSRR 4:12 (Franke 2 zw.) i Rumunią (1 zw.). Polki zajęły 3 m. i odp. z turnieju. Partnerkami w drużynie były: W. Fukałowa, E. Pawlas i K. Składanowska.
*1972 Monachium: szermierka, floret ind. – 2 m. w grupie elim. (6 zaw.) z 4 zw., 4 m. w grupie ćwierćfin. (6 zaw.) z 3 zw.; odp. z turnieju; floret druż. – w grupie elim. (4 druż.) po zwycięstwie nad USA 8:8 – w trafieniach 43:47 (nie walczyła) i porażkach z RFN 8:8 – w trafieniach 48:42 (2 zw.) i Włochami 3:10 (1 zw.). Polki zajęły 3 m. w grupie, odp. z turnieju. Partnerkami w drużynie były: H. Balon, K. Machnicka, J. Rzymowska i K. Składanowska.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 189; Pawlak, Olimpijczycy, s. 70-71 (tu błędnie mistrzyni Polski 1963-1972); Klimontowicz, Ruch olimpijski, s. 53; MES, t. 2, s. 31; Borzęcki, Białą bronią, s. 6, 9, 29 i dalsze; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 100, 269, 283, 294, 306; Marzec, Historia medalami pisana, s. 69 (tu niedokładność w liczbie tytułów mistrzyni Polski).