trener, reprezentant Polski w boksie w latach 1933-1948, wicemistrz Europy z Dublina (1939), olimpijczyk z Berlina (1936).
Urodzony 15 czerwca 1913 w Łodzi, syn Franciszka i Marii z Jędrzejczaków po ukończeniu 7-klasowej szkoły powszechnej (1927) podjął pracę praktykanta w Zakładach Ślusarsko – Mechanicznych Andrzejczaka w Łodzi. Po przeniesieniu się do Warszawy (1932) pracował jako tokarz w Państwowych Zakładach Wytwórczych Silników Samolotowych na Okęciu, a potem (1935) odbywał służbę wojskową w 35 p. Legii Akademickiej. Dwa ostatnie lata przed wybuchem wojny spędził znów w Łodzi pracując w Zakładach Bawełnianych L. Geyera. Zainteresowania sportowe zaczynał w szkole od piłki nożnej i gimnastyki. W TG Sokół Gniazdo I Łódź zapoznał się z boksem, któremu pozostał wierny (jako zawodnik) przez ponad ćwierć wieku. Reprezentant Sokoła (1927-1932), Skody Warszawa (1932-1936), Okęcia Warszawa (1937) i KS Geyer Łódź (1938-1939), 3-krotnie zdobywał tytuł mistrza Polski: w wadze półśredniej (1933) i średniej (1937, 1938), 18-krotnie wkładał koszulkę z białym orłem w meczach międzypaństwowych (1933-1948). Największy sukces odniósł podczas mistrzostw Europy w Dublinie (1939). Startując w wadze średniej wygrał kolejno z Augusto Bonagio (Włochy) i Oscarem Agrenem (Szwecja). W finale przegrał z Estończykiem Antonem Raadikiem zdobywając srebrny medal i tytuł wicemistrzowski. Uczestnik kampanii wrześniowej 1939 (st. strzelec w drużynie ckm 18 pp.), ranny w nogę dostał się do niewoli niemieckiej.
Przebywał w różnych obozach jenieckich. W Fuldzie (1944) wziął udział w zbiorowej ucieczce więźniów. Schwytany znalazł się ponownie w obozie (Nowogard), gdzie doczekał wyzwolenia (1 marca 1945). Po powrocie z obozu kontynuował karierę bokserską walcząc w barwach: Milicyjnego KS Łódź (1945), ŁKS Łódź (1945-1949) oraz KS Ogniwo i Milicyjnego KS Szczecin (1949-1953).
W barwach ŁKS zdobył dwa tytuły drużynowego mistrza Polski (1947-1948) i po 15 latach od debiutu (8 październik 1933) po raz ostatni reprezentował Polskę w poznańskim meczu z Czechosłowacją (7 listopada 1948). Ostatnią walkę w ringu stoczył w Szczecinie (1953). W sumie zaliczył ich 350 (289-31-30). U schyłku kariery zawodniczej podjął pracę szkoleniową. Po powrocie ze Szczecina do Łodzi trenował młodzież tamtejszych klubów (Gwardia, Budowlani, ŁKS, Widzew) mając od 1964 patent trenera I klasy. Oceniając karierę sportową Pisarskiego, fachowcy podkreślają m.in., iż 4-krotnie wygrał on z Majchrzyckim, że pokonał też Garncarka, Seweryniaka i Kolczyńskiego oraz dwukrotnie zremisował z samym Chmielewskim.
Zmarł w Łodzi 8 grudnia 1986 r. i został pochowany na Starym Cmentarzu przy ul. Ogrodowej.
*1936 Berlin: boks, waga półśrednia – w pierwszej kolejce przegrał z Australijczykiem Leonardo A. Cookiem i odpadł z turnieju (zw. S. Suvio, Finlandia).
Bibl.: Słownik WF, 1987, z. 2, s. 90-92 (Andrzej Bogusz); Głuszek, Leksykon 1999, s. 301; Pawlak, Olimpijczycy, s. 205; Osmólski, Leksykon, s. 203; Kurzyński, Tysiąc wspaniałych (1), s. 124-126; MES, t. 2, s. 273.