technik-mechanik, hokeista, środkowy napastnik Baildonu i reprezentacji Polski, olimpijczyk z Innsbrucku (1976).
Urodzony 28 stycznia 1949 w Katowicach, syn Józefa Antoniego i Małgorzaty Pietrzak, absolwent technikum mechanicznego w Katowicach – tytuł technik-mechanik, o specjalności: obróbka skrawaniem. Hokeista (177 cm, 76 kg), napastnik (środkowy), wychowanek miejscowego Baildonu (1964-1977), w którego barwach (mając za partnerów takich m.in. zawodników jak Obłój i Piecko) zdobył 4-krotnie tytuł wicemistrza Polski (1973-1976).
W latach 1979-1983 grał w ERC Freiburg – ówczesna pierwsza liga niemiecka. Następnie grał w SVB Bayeruth (1983-1985) – z tym klubem awansował z trzeciej do pierwszej ligi. 73-krotny reprezentant Polski (1972-1976), zdobywca 6 goli, olimpijczyk (1976), uczestnik 4 turniejów o MŚ: 1972 Bukareszt – 7 m. (gr. B-1), 1974 Helsinki – 5 m., 1975 RFN – 5 m., 1976 Katowice – 7 m.
*1976 Innsbruck: członek drużyny hokejowej, która w elim. pokonała Rumunię 7:4 i w finale po zwycięstwie z CSRS 1:0 (walkower dla Polski, gdyż zawodnik czeski F. Pospisil zażył niedozwolone środki lecznicze, wynik meczu 7:1 dla Czechosłowacji) i po porażkach z ZSRR 1:16, RFN 4:7, Finlandią 1:7 i USA 2:7 zajęła 6 m. w turnieju (zw. ZSRR). Skład drużyny zob. – Chowaniec Stefan.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 381-382; Pawlak, Olimpijczycy, s. 304; Klimontowicz, Ruch olimpijski, s. 87; Porada, Igrzyska, s. 894; Zieleśkiewicz, Igrzyska, s. 240; USC Katowice, AU 220/1949/1 (21.05.2003); Wywiad środowiskowy.