maratończyk z Krakowa, żołnierz 1 Dywizji Pancernej gen. Maczka, olimpijczyk z Berlina (1936).
Urodzony 2 lipca 1907 w Krakowie, syn Teofila i Marii z d. Murzyn (wykształcenie podstawowe, pracownik fizyczny). Był obok Kusocińskiego, Nojiego i Soldana jednym z najlepszych długodystansowców Polski w okresie międzywojennym. Reprezentując Cracovię (1930-1939) zdobył dla jej barw 7 tytułów mistrza kraju: 5000 m (1933, 1934), 10000 m (1933, 1934, 1935) i w biegu na przełaj (1934 , 1935); był także 2-krotnym rekordzistą Polski (w biegu na 20 km i w biegu godzinnym) i 8-krotnie wystąpił w drużynie biało-czerwonych w meczach międzypaństwowych (1933-1935). Jego rekordy życiowe to: 5000 m – 15.20,4 (3 września 1933 Warszawa) i 10000 m – 32.36,0 (6 lipca 1935 Białystok).
Życiowy sukces odniósł w 1937 zwyciężając bezapelacyjnie w biegu ulicznym (25 km) Querch durch Berlin całą koalicję biegaczy europejskich (1:26.03,2). W czasie II wojny światowej żołnierz 1 Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka, odznaczony Krzyżem Walecznych, uczestnik kampanii we Francji, Belgii, Holandii i Niemczech.
Zmarł w Krakowie 25 września 1970.
*1936 Berlin: lekkoatletyka, maraton – nie ukończył konk. wycofując się po 20 km (kontuzja ścięgna Achillesa). Zw. K. Son, Japonia – 2:29.19,2.
Bibl.: Kazimierz Fiałka, Lekka Atletyka, 1959, nr 8; Wyniki mistrzostw Polski; Od Adamczaka do Zasłony; Głuszek, Leksykon 1999, s. 186; Pawlak, Olimpijczycy, s. 67-68 (tu błędnie: zawodnik Garbarni); Encyklopedia Statystyczna LA, s. 131, 152.