nauczyciel wf, trener, reprezentacyjny bramkarz w hokeju na trawie, wielokrotny mistrz Polski, olimpijczyk z Moskwy (1980).
Urodzony 13 kwietnia 1955 w Słupsku, syn Kazimierza i Lucyny Kowalskiej, absolwent Technikum Chemicznego w Toruniu (1974) i poznańskiej AWF (1982), gdzie otrzymał tytuł magistra wf i uprawnienia trenera II kl. Rozpoczął grać w hokeja (172 cm, 70 kg) w toruńskim Pomorzaninie; od 1976 w Lechu Poznań, którego broniąc bramki zdobył 7-krotnie tytuł mistrza Polski (1977, 1978, 1984-1987 i 1989). 19-krotny reprezentant Polski (1975-1983), uczestnik mistrzostw świata (1978) i Europy (1978).
*1980 Moskwa: bramkarz drużyny hokeja na trawie, która w gronie 6 uczestniczących zesp. pokonała Kubę 7:1 i Tanzanię 9:1, zremisowała z Indiami 2:2 oraz przegrała z ZSRR 1:5 i Hiszpanią 0:6, zajmując 4 m.; w meczu o 3-4 m. uległa ZSRR 1:2 zajmując w turnieju 4 m. (zw. Indie). Wystąpił w meczach z Kubą i Tanzanią. Skład drużyny zob. – Andrzejczak Leszek.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 197; Karwacki, Historia bez tajemnic, s. 136; Kuczyński, Święta gra, s. 166; Porada, Starożytne, s. 972; Pawlak, Olimpijczycy, s. 80 (tu tylko mistrz Polski 1978 ?). Olimpijczyk.