urzędnik, trener, legenda polskiego hokeja na trawie, olimpijczyk z Helsinek (1952), laureat najwyższego wyróżnienia PZHT – medalu im. Sobiesława Paczkowskiego (1985).
Urodzony 26 września 1922 w Gnieźnie, syn Maksymiliana i Katarzyny Rosińskiej, absolwent Średniej Szkoły Zawodowej Kolejowej w Poznaniu (1960), hokeista na trawie (174 cm, 75 kg) klubów gnieźnieńskich. Debiutował w Stelli Gniezno (1935), grając w drużynie młodzieżowej. Po wojnie (od 1945) zawodnik KKS Gniezno, później Kolejarz i KKS Stella. W drużynie narodowej zadebiutował w Pradze (19 czerwca 1948) w meczu z Czechosłowacją przegranym przez Polskę 1:2. Był zdobywcą tej jedynej, a także pierwszej bramki w historii naszej reprezentacji, w której rozegrał 13 meczów (1948-1956) w spotkaniach oficjalnych i strzelił 2 bramki (wystąpił także w ponad 20 meczach międzynarodowych). Po zakończeniu kariery zawodniczej (1956) trener MKS Gniezno, KKS Stella i Startu. Wychował wielu wspaniałych hokeistów, także reprezentantów kraju. Niezwykle barwna postać polskiego hokeja na trawie i jego legenda.
Zasłużony Mistrz Sportu odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP; laureatem najwyższego wyróżnienia PZHT – medalu im. Sobiesława Paczkowskiego (1985).
Zmarł 6 września 2009 roku w Gnieźnie.
*1952 Helsinki: napastnik drużyny hokeja na trawie, która po zwycięstwach nad Belgią 1:0 i Szwajcarią 1:0 oraz dwukrotnej porażce z RFN 2:7 i 0:4 zajęła 6 m. w turnieju na 12 start. zesp. (zw. Indie). Wystąpił w meczu z RFN i Belgią. Skład drużyny zob. – Adamski Antoni.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 267 (tu błędny rok urodzenia 1924); Karwacki, Historia bez tajemnic, s. 127, 128; Kuczyński, Święta gra, s. 124, 161; Porada, Starożytne, s. 836; Pawlak, Olimpijczycy, s. 164. Olimpijczyk.