dziennikarz, szablista z legendarnej drużyny Janosa Keveya, dwukrotny srebrny medalista olimpijski: z Melbourne (1956) i Rzymu (1960).
Urodzony 31 października 1933 w Kielcach, syn Zygmunta i Marii z Czarneckich, absolwent Liceum Ogólnokształcącego we Wrocławiu (1951) i Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie otrzymał tytuł magistra filologii polskiej (1956). Szablista (171 cm, 63 kg) klubów wrocławskich: Związkowca, Pafawagu, Gwardii i Kolejarza (1950-1961). Od najmłodszych lat łączył wielki sport i intensywny trening z nauką i pracą (głównie dziennikarską), toteż wyniki jakie uzyskał (mimo nienadzwyczajnych warunków fizycznych) należy cenić szczególnie.
W krajowej rywalizacji był 3-krotnym wicemistrzem Polski w turnieju indywidualnym (1954, 1955, 1960) i 2-krotnym brązowym medalistą MP (1956, 1959). Był także: drużynowym mistrzem Polski w szpadzie (1951) i drużynowym wicemistrzem kraju we florecie (1956). Wszystkie pozostałe medale na arenie międzynarodowej zdobył z narodową drużyną szablistów. A były to: srebrny medal i wicemistrzostwo świata w Luksemburgu (1954) oraz dwa medale brązowe – w Paryżu (1957) i Filadelfii (1958). Był także finalistą MŚ walcząc w drużynie florecistów, w Rzymie (1955), gdzie Polacy zajęli 4. miejsce. Największe jednak sukcesy odniósł na IO.
Żył sportem, interesował się i pisał najczęściej o kulturze. Zaangażowany działacz. Współorganizował m. in. Festiwal Moniuszkowski w Kudowie i Międzynarodowy Turniej Bokserski im. F. Stamma w Warszawie. Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej (1979), działacz PKOl, członek Polskiej Akademii Olimpijskiej (od 1984); członek zarządu i wiceprezes OZS we Wrocławiu (1966-1971), członek zarządu PZS (1957-1961), wiceprezes do spraw sportowych (1970-1972) tego związku, sędzia sportowy. Zasłużony Mistrz Sportu (1969) odznaczony m.in. złotym i srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe oraz Krzyżami Kawalerskim (1960) i Komandorskim OOP (1974).
Zmarł 5 marca 2012 roku.
*1956 Melbourne: szermierka, szabla ind. – pierwszą rundę elim. przeszedł bez walki, w drugiej grupie elim. (7 zaw.) zajął 6. msc i odp. z konk.; szabla druż. – w grupie elim. (3 druż.) Polacy pokonali W. Brytanię 12:4 (Kuszewski nie walczył), w półfin. (3 druż.) zwyciężyli USA 10:6 (3 zw.), w grupie finałowej (4 druż.) wygrali z ZSRR 9:7 (2 zw.), Francją 10:6 (2 zw.) oraz ulegli Węgrom 4:9 (1 zw.), zdobywając srebrny medal. Partnerami w drużynie byli: J. Pawłowski, Z. Pawlas, A.Piątkowski, W. Zabłocki i R. Zub.
*1960 Rzym: szermierka, szabla druż. – w grupie elim. (3 druż) Polacy zwyciężyli Austrię 9:3 (1 zw.) i Japonię 14:2 (4 zw.), w ćwierćfin. pokonali ORO/RFN 9:2 (nie walczył), w półfin. wygrali z USA 9:3 (nie walczył), w finale ulegli Węgrom 7:9 (nie walczył), zdobywając srebrny medal. Partnerami w drużynie byli: E. Ochyra, J. Pawłowski, A. Piątkowski, W. Zabłocki i R. Zub.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 252; Pawlak, Olimpijczycy, s. 146 (tu błędnie: czterokrotny mistrz Polski); MES, t. 1, s. 319; Borzęcki, Białą bronią, s. 6, 10, 76 i dalsze; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 62-64, 81, 95 i dalsze; Duński, Od Paryża, s. 463.