nauczyciel, trener, kolarz (tor, szosa) klubów szczecińskich, piąty szosowiec MŚ w Barcelonie (1973), triumfator Tour de Pologne (1969), członek zwycięskiej drużyny Wyścigu Pokoju (1970), olimpijczyk z Meksyku (1968).
Urodzony 2 czerwca 1945 w Sierakowie, syn Franciszka i Stanisławy, absolwent Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Szczecinie (1978), trener, kolarz (178 cm, 76 kg) torowy i szosowy, reprezentant LZS Gryf Szczecin (1964-1969) i Arkonii Szczecin (1970-1979), podopieczny trenerów: Bernarda Pruskiego, Mariana Bednarka i Henryka Łasaka. 5-krotny mistrz Polski: na 4 km druż. (1967, 1969), na szosie ind. (1967) i w torowym wyścigu długodyst. na 50 km (1969, 1970), 4-krotny wicemistrz: szosa ind. (1975), szosa druż. (1966), 4 km ind. (1967, 1968) i 3-krotny brązowy medalista MP: szosa druż. (1968), 1 km (1968) i wyścig długodyst. 50 km (1968). Triumfator Tour de Pologne 1969, w innych latach: 1973-6, 1974-3, 1976-12. 3-krotny uczestnik Wyścigu Pokoju (1970, 1971, 1976), m.in. członek zwycięskiej drużyny i 9 w klas. ind. w 1970.
6-krotnie startował w MŚ (1969, 1970, 1973, 1974, 1975, 1968 /tor/ osiągając najlepsze miejsca: 5 w klas. ind. w Barcelonie (1973, kiedy zwyciężył Szurkowski, a Szozda był 2) i 4 m. w wyścigu szosowym drużyny w Brnie (1969). Ważniejsze wyniki w wyścigach zagranicznych: Wielka Nagroda Annaby 1970-3, 1976-6, Dookoła Szkocji 1970-1, Dookoła Anglii 1975-4, Wielka Nagroda Quebeck 1976-5, Circiuit de la Sarthe 1976-6. Od 1970 – trener.
Mistrz Sportu odznaczony m.in. Złotym i Srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe oraz Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi. Działacz sportowy.
*1968 Meksyk: kolarstwo, 4000 m druż. (na dochodzenie) – w elim. Polacy przegrali z CSRS w czasie 4.23.77 (CSRS – 4.21.88), ale uzyskując szósty wynik awansowali do czołowej ósemki; w ćwierćfin. przegrali z RFN w czasie 4.38.91 (RFN – 4.27.14), odp. z konk. zajmując m. 5-8 (zw. RFN – 4.18.94). Partnerami w drużynie byli: J. Kierzkowski, W. Latocha i R. Zieliński.
*1976 Montreal: kolarstwo, szosa, wyścig ze startu wspólnego – rezerwowy członek ekipy kolarskiej. Podczas treningu uległ wypadkowi, co uniemożliwiło start olimpijski.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 272; Pawlak, Olimpijczycy, s. 169; MES, t. 2, s. 131; Porada, Igrzyska, s. 872; Iskier przewodnik, s. 220; Tuszyński, Wyścig Pokoju 1948-2001, s. 163; 70 lat Tour de Pologne, s. 225-232; Tuszyński, Złota księga, s. 230; Tuszyński, Od Dynasów, s. 328; Tuszyński, 100 lat WTC, s. 286.