st. sierż. sł. st. WP, murarz, ciężarowiec bydgoskiego Zawiszy, olimpijczyk z Barcelony (1992).
Urodzony 20 marca 1964 w Inowrocławiu, syn Stanisława i Teresy Baranowskiej, absolwent zasadniczej szkoły zawodowej o specjalności ogólnej, st. sierż. sł. st. WP. Zawodnik (175 cm, 107 kg) o świetnych warunkach fizycznych, którego dla podnoszenia ciężarów odkrył w Złotnikach Kujawskich trener Zenon Biskupski. Stamtąd trafił do bydgoskiego Zawiszy (trener Zenon Kruszyna), gdzie znalazł właściwe warunki do treningu i życia (żołnierz zawodowy).
Szybko przybierał na wadze, ale jeszcze szybciej poprawiał wyniki sportowe. Przygotowywany był już do IO w Seulu (Czesław Paterka), spodziewano się, że osiągnie w rwaniu (jego specjalność) 195 kg, a w podrzucie 230, ale pech sprawił, że w ostatniej fazie przygotowań, nabawił się zakażenia (piszczel) i po dwutygodniowym pobycie w szpitalu (stracił na wadze ponad 7 kilogramów), przegrał krajową rywalizację ze Stanisławem Małysą (na sprawdzianie osiągnął “tylko” 400 kg) i na igrzyskach ostatecznie nie wystąpił.
Start za cztery lata w Barcelonie, nie udał się z innych powodów i siłacz z Inowrocławia, niestety nie potrafił już potem wykorzystać ani swojego wielkiego talentu sportowego, ani szansy życiowej jaką otrzymał w Bydgoszczy, w wojsku i klubie. Zdążył tylko dwukrotnie zdobyć tytuł mistrza Polski w w. ciężkiej (do 110 kg) 1989, 1991 i w tej samej kategorii zostać dwukrotnie medalistą ME: srebrnym (1991) – 392,5 kg (182,5 + 210) i brązowym (1992) – 390 kg (180+210).
*1992 Barcelona: podnoszenie ciężarów, waga 110 kg – w rwaniu uzyskał 185 kg, w podrzucie spalił wszystkie próby i nie został sklasyfikowany (zw. R. Weller, Niemcy – 432,5 kg: 192,5+240).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 151-152 (tu błędnie imię – Andrzej); Pawlak, Olimpijczycy, s. 26; Szyk, Polski sport ciężarowy, s. 55; Kronika sportu, s. 981; USC Inowrocław, AU 474/1964.
