szermierz z Opola, srebrny medalista olimpijski w turnieju drużynowym szpady w Moskwie (1980).
Urodzony 10 marca 1958 w Opolu, wykształcenie średnie (studiował historię w tamtejszej Wyższej Szkole Pedagogicznej). Szermierz (182 cm, 72 kg) opolskiego Startu (wychowanek Czesława Wojciechowskiego) i wrocławskiego AZS (Adam Medyński). Jako jeden z niewielu florecistów uzyskiwał dobre wyniki w szpadzie i w tej broni osiągnął największe sukcesy. Brązowy medalista mistrzostw świata juniorów w Madrycie (1978), wicemistrz Polski (1980), finalista mistrzostw świata w Hamburgu (1978) – 4. msc (szpada ind.) i w Rzymie (1982) – 6. msc (szpada druż.).
Wicemistrz Uniwersjady w turnieju drużynowym szpady w Edmonton (1983). Skłócony ze środowiskiem akademickim, rozżalony absencją Polski w IO 1984 wyemigrował do Niemiec, gdzie nadal startował.
*1980 Moskwa: szermierka, szpada ind. – 1. msc w grupie elim. (5 zaw.) z 3 zw., 6. msc w drugiej elim. (6 zaw.) z 0 zw., odp. z turnieju zajmując 22. miejsce (zw. J. Harmenberg Szwecja); szabla druż. – w grupie elim. (3 druż.), Polacy pokonali Kubę 12:4 (Jabłkowski 3 zw.) i przegrali z ZSRR 5:7 (2 zw.), zajmując 2. msc w grupie; w ćwierćfin. pokonali Szwecję 8:6 (nie walczył); w półfin. wygrali z Rumunią 8:4 (4 zw.); w finale ulegli Francji 4:8 (0 zw.), zdobywając srebrny medal. Partnerami w drużynie byli: L. Chronowski, A. Lis, M. Strzałka i L. Swornowski.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 210; Pawlak, Olimpijczycy, s. 97 (tu błędne dane dot. wykształcenia i miejsca pobytu); MES, t. 2, s. 39; Borzęcki, Białą bronią, s. 6, 10, 51 i dalsze; Duński, Od Paryża, s. 256; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 259 i dalsze.