napastnik Wisły, Cracovii i Polonii Warszawa, olimpijczyk z Berlina (1936), trener i działacz piłkarski.
Urodzony 1 marca 1907 w Brzezince (Oświęcim ), gdzie ukończył miejscowe gimnazjum i rozpoczął grę w piłkę nożną. Wychowanek Soły Oświęcim (1919-1924), grał potem w barwach: Policyjnego KS Katowice (1925-1926), Fabloku Chrzanów (1926-1930), Wisły Kraków (1930-1932), Cracovii (1933-1935) i Polonii Warszawa (1936-1939, 1945).
Napastnik (najczęściej skrzydłowy), występujący w trzech klubach ligowych (tylko w 54 meczach rozegranych w Wiśle strzelił 46 goli), rozegrał w reprezentacji Polski (1930-1937) – 8 spotkań (w tym jedno nieoficjalne) strzelając 3 bramki. Po wojnie trener (Legia, Marymont), trener koordynator i szef szkolenia Warszawskiego OZPN (1964-1975). Członek zarządu PZPN (1954), członek honorowy PZPN (1986). Brat Stefana Kisielińskiego (1901-1951), bramkarza, reprezentanta i selekcjonera.
Zmarł w Warszawie 19 lutego 1988 roku.
*1936 Berlin: napastnik drużyny piłkarskiej, która w elim. pokonała Węgry 3:0, w ćwierćfinale W. Brytanię 5:4, w półfinale przegrała z Austrią 1:3, a w meczu o brązowy medal uległa Norwegii 2:3 (2:2) zajmując 4 m. w turnieju (zw. Włochy). Wystąpił w meczu z Norwegią. Skład drużyny zob. – Albański Spirydion.
Bibl.: EP Fuji, Wisła, s. 179 i t. 20, s. 169; Głuszek, Leksykon 1999, s. 227; Pawlak, Olimpijczycy, s. 116 (tu błędne imię Waldemar).