inżynier, wioślarz wrocławskiego AZS, mistrz Polski, olimpijczyk z Helsinek (1952).
Urodzony 15 kwietnia 1927 w Przemyślu, syn Romualda i Antoniny Woźniak, absolwent Politechniki Wrocławskiej, gdzie otrzymał tytuł magistra inżyniera mechanika. Wioślarz (185 cm, 77 kg), reprezentant AZS Wrocław (1946-1952), wychowanek trenera Zbigniewa Schwarzera. 7-krotny mistrz Polski.
Olimpijczyk (1952 – 5. miejsce) i srebrny medalista akademickich MŚ w Berlinie (1951) w kombinowanej dwójce bez sternika. Instruktor wioślarski i działacz sportowy. Mistrz Sportu, odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
*1952 Helsinki: wioślarstwo, czwórka bez sternika – 3 m. w przedb. (4 osady) z czasem 6:43.0, 1 m. w rep. (3 osady) z czasem 6:45.9, 1 m. w rep. półfin. (3 osady) z czasem 6:43.0, 5 m. w finale (5 osad) z czasem 7:28.2 (zw. Jugosławia – 7:16.0). Partnerem w osadzie byli: H. Jagodziński, E. Schwarzer i Z. Schwarzer.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 380; Pawlak, Olimpijczycy, s. 302; Schwarzer, Dolnośląscy, s. 42, 59; 100 lat sportu na Pomorzu, s. 200; Porada, Igrzyska, s. 839; Kobendza, 80 lat PZTW, s. 81; USC Przemyśl, AU 18/1927/SG.