tokarz, młociarz warszawskiej Legii, olimpijczyk z Tokio (1964).
Urodzony 7 grudnia 1942 w Warszawie, wykształcenie podstawowe, z zawodu tokarz. Lekkoatleta miejscowej Legii (1959-1973), wychowanek Z. Iwańskiego, podopieczny trenera Jana Harmaty, specjalizujący się w rzucie młotem (178 cm, 106 kg).
10-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1963-1967 (10 startów, 1 zwycięstwo indywidualne), 1-krotny mistrz kraju (1967) i 4-krotny wicemistrz Polski w rzucie młotem (1963, 1964, 1966, 1969) z rekordem życiowym – 66.99 (27 października 1964 Himeji, Japonia). Uczestnik finału Pucharu Europy w Kijowie (1967), gdzie zajął 4 m. z wynikiem 64.72 (zw. R. Klim ZSRR -70.58).
Zmarł w Warszawie 4 kwietnia 1993 r.
*1964 Tokio: lekkoatletyka, rzut młotem – w elim. osiągnął 66.00 (min. kwalifik. 63.00), w finale 14 m. (15 zaw.) z wynikiem 62.90 (zw. R. Klim ZSRR – 69.74).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 324; Pawlak, Olimpijczycy, s. 234; Łojewski, Mecze mężczyzn, s. 51, 358; Encyklopedia (Statystyczna) LA, s. 72, 141, 156; MP mężczyzn 1945-2002 (oprac. PZLA niepubl.); zur Megede, Die Geschichte der olympischen Leichtathletik, s. 284, 286.