ps. „Kajtek”, nauczyciel wf, trener, skifista, jeden z czołowych zawodników w historii polskiego wioślarstwa, brązowy medalista olimpijski (1992) i mistrzostw świata (1991), zdobywca Pucharu Świata (1991), olimpijczyk z Seulu (1988), Barcelony (1992) i Atlanty (1996).
Urodzony 6 marca 1963 w Zabrzu, syn Eugeniusza i Barbary Purchała, absolwent Technikum Łączności w Warszawie (1982) i stołecznej AWF (1992), gdzie otrzymał tytuł magistra wf i uprawnienia trenera II kl. , wioślarz (187 cm, 92 kg). Skifista, reprezentant warszawskich klubów: Międzyszkolnego Ośrodka Sportowego nr 2 (1973-1981) i AZS-AWF (1982-1997), wychowanek trenera Pawła Berka. Symbol polskiego wioślarstwa u schyłku XX wieku. Wielki talent i tytan pracy, świetny taktyk dobrze „czytający wodę” u progu swojej kariery sportowej toczył równorzędne pojedynki z gwiazdą światowego wioślarstwa Niemcem Thomasem Lange (MŚ juniorów, Panczerewo, 1981), który zdobył potem dwukrotnie tytuł mistrza olimpijskiego.
Polak wśród skifistów miał, niestety, dość przeciętne warunki fizyczne i fakt ten chyba sprawił, że nie sięgnął po najwyższe zaszczyty. Na miarę swoich możliwości szansę jednak wykorzystał zdobywając w Barcelonie brązowy medal olimpijski i będąc ozdobą wielu torów regatowych świata w latach dziewięćdziesiątych. Pod koniec kariery, kiedy rywale w jedynkach byli już młodsi i lepsi, próbował swych sił na arenie międzynarodowej w dwójce podwójnej. Był to jednak krok w złym kierunku (singlista z urodzenia) i ostatni występ olimpijski miał nieudany. Mistrz Polski: jedynki (1982-1985, 1988-1992, 1994, 1995, 1997, 1998), dwójki podwójne (1996), wyścigi długodystansowe (1993-1997). Największy sukces w MŚ odniósł w jedynkach w Wiedniu (1991) zdobywając brązowy medal; w tym samym też roku został zdobywcą Pucharu Świata w San Diego (1991).
W pozostałych startach MŚ: 1982 Lucerna: 6. msc (dwójki podwójne, z P. Tobolskim), 1983 Duisburg: 6. msc (jedynki), 1985 Hazewinkel: 7. msc (jedynki), 1989 Bled: 4. msc (jedynki), 1990 Barrington: 4. msc (jedynki), 1993 Roudnice-Racice: 13. msc (jedynki); ponadto na prestiżowych regatach zajmował miejsca: 1991 – Piolulucco: 2. msc, Lucerna: 4. msc; 1992 – San Diego: 2. msc, Lucerna: 2. msc; 1993 – Meksyk: 2. msc, Melbourne: 2. msc. Dwukrotny akademicki mistrz świata 1984 Mediolan w dwójkach podwójnych na dystansie 500 i 1000 m wraz z A. Krzepińskim i brązowy medalista AMŚ 1984 Mediolan (dwójki podwójne), z P. Borkowskim, S. Cieślakowskim i P. Tobolskim. Po zakończeniu kariery sportowej (wcześniej prowadził warsztat elektryczny zmarłego w 1985 ojca) był nauczycielem wf i trenerem. Od 2000 roku do końca kwietnia 2005 był dyrektorem biura PZTW, m.in. sprawnym organizatorem interesujących imprez ze świetną obsadą i nagrodami. Był Dyrektorem Biura PKOl. W plebiscycie na najlepszego wioślarza w 80-leciu PZTW uplasował się na 3. miejscu.
*1988 Seul: wioślarstwo, jedynki – 4. w przedb. (6 zaw.) z czasem 7:13.77, 2. msc w rep. (4 zaw.) z czasem 7:04.39, 3. msc w półfin. (6 zaw.) 7:03.90, 5. msc w finale (6 zaw.) z czasem 7:03.67 (zw. T. Lange, NRD – 6:49.86)
*1992 Barcelona: wioślarstwo, jedynki – 2. w przedb. (5 zaw.) z czasem 7:11.01, 1. msc w rep.(4 zaw.) z czasem 7:01.64, 3. msc w półfin. (6 zaw.) 7:02.65, 3. msc w finale (6 zaw.) z czasem 6:56.82, zdobywając brązowy medal (zw. T. Lange, Niemcy – 6:51.40).
*1996 Atlanta: wioślarstwo, dwójki podwójne – 2. w przedb. (5 osad) z czasem 6:48.13, 3. msc w rep. (3 osady) z czasem 6:53.21, 1. msc w rep. powtórzonym (4 osady) z czasem 6:48.53, 1. msc w finale C (5 osad) z czasem 6:40.62, zajmując 13. msc w konk. (zw. Włochy – 6:16.98). Partnerem w osadzie był A. Korol.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 163; Pawlak, Olimpijczycy, s. 39; Kobendza, 80 lat PZTW, s. 85, 97-100, 134, 135, 194, 201; Duński, Od Paryża, s. 82-83; Kronika Sportu, s. 1010; AAWF Warszawa sygn. D-8719 / S (tu wiadomość, że jego praca magisterska, napisana pod kierunkiem prof. Jacka Zielińskiego nosiła tytuł: „Urazowość w wioślarstwie”. Jej obrona odbyła się 20 grudnia 1991); Wywiad środowiskowy (ankieta wypełniona przez zawodnika)
