DOPIERAŁA MAREK FRANCISZEK
przedsiębiorca, kanadyjkarz, partner Marka Łbika, mistrz i reprezentant Polski, dwukrotny mistrz świata (1986, 1987), dwukrotny olimpijczyk (1980, 1988), srebrny i brązowy medalista olimpijski z Seulu (1988).
Urodzony 30 lipca 1960 w Bielsku Białej, syn Zygmunta i Franciszki Drąg, absolwent Technikum Górniczego w Czechowicach. Kanadyjkarz (181 cm, 75 kg), specjalizujący się w dwójkach (z Markiem Łbikiem), reprezentant Górnika Czechowice (1972-1988), wychowanek trenera Stanisława Rybakowskiego.
Na małym, niezamarzającym akwenie przy elektrowni i kopalni Silesia w Czechowicach wychowało się wielu wodniaków, a wśród nich kajakarzy (Jan Pinczura), których przysposabiał do ciężkiego treningu (Jezioro Goczałkowskie, Wisła) Edward Apel. Tam też i Dopierała (w Górniku) rozpoczynał kajakową edukację. Na początku nie szło mu najgorzej. Podczas MP i na zawodach międzynarodowych startując w kanadyjskiej dwójce miał za partnerów przeważnie Marka Wisłę i Jerzego Dunajskiego, a po szóste miejsce na moskiewskich igrzyskach popłynął z Janem Pinczurą.
Ale to wszystko było mało. Po nocach śniły mu się medale. Był niedobry dla polskiego olimpizmu rok 1984. Zamiast za ocean (Los Angeles), w wyniku bojkotu igrzysk na amerykańskim terytorium, nasi kajakarze pojechali na zastępcze, tzw. Zawody Przyjaźni (Grünau, NRD), gdzie nastąpił przełom w sportowej karierze kanadyjkarza z Czechowic. Trener kadry narodowej Stanisław Robakowski na własną odpowiedzialność (prawie wszyscy szkoleniowcy byli przeciw) zdecydował, że w reprezentacyjnej dwójce kanadyjkarzy popłynie razem dwóch Marków: Dopierała z Łbikiem. Tak narodził się duet (w NRD podczas pierwszego startu zdobyli brązowy medal), najlepszy na świecie w drugiej połowie lat osiemdziesiątych, który prawie za każdym poruszeniem wioseł zdobywał medale (w tym dwa złote) mistrzostw świata. „Karta szła” im nawet wtedy, kiedy po chorobach (Dopierała miał wietrzną ospę) zjawili się na olimpijskim torze, który w Seulu znajdował się na rzece Han.
W formie byli słabiutkiej (przed rokiem w Montrealu wygrali mistrzostwo świata w tzw. cuglach), ale ulegli tylko dwójce radzieckich kajakarzy zdobywając srebrny medal (mówiono, że wygrali ambicją i doskonałym, technicznym wiosłowaniem). Podbudowali ten świetny wynik – drugim, tym razem brązowym medalem, w wyścigu na 1000 m. Polacy niewątpliwie, dzięki ogromnemu doświadczeniu potrafili wykorzystać falę powstającą za kanadyjką Duńczyków, odpowiednio rozłożyć siły, by znaleźć możliwości na trzystumetrowy finisz. Olimpijski wynik Polaków był osobistym sukcesem trenera Stanisława Rybakowskiego, który w ten sposób złożył hołd swojemu wychowawcy i trenerowi (bardzo znanej postaci w świecie kajakarzy) Andrzejowi Niedzielskiemu (zmarł na serce w 1982).
Przypomnienie osiągnięć: 2-krotny mistrz świata 1986 Montreal (C-2 10000 m) i 1987 Duisburg (C-2 500 m), z M. Łbikiem. 4-krotny medalista MŚ: srebrny 1985 Mechelen (C-2 500 m), 1986 Montreal (C-2 1000 m), 1987 Duisburg (C-2 1000 m), brązowy 1985 Mechelen (C-2 1000 m), wszystkie z M. Łbikiem). 16-krotny mistrz Polski: C-1 500 m (1984), C-1 1000 m (1984), C-1 10000 m (1981, 1984), C-2 500 m (1985, 1986, 1987, 1988), C-2 1000 m (1985, 1986, 1987, 1988), C-2 10000 m (1985, 1986, 1987, 1988). Najlepszy sportowiec Polski (wraz z Markiem Łbikiem) w plebiscycie czytelników „PS” (1987). Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m.in. dwukrotnie złotym i dwukrotnie srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.
*1980 Moskwa: kan. dwójki 1000 m – 6. msc w przedb. (6 osad) z czasem 3.58,77, 3. msc w półfin. (5 osad) z czasem 3.55,99, 6. msc w finale (9 osad) z czasem 3.53,01 (zw. I. Patzaichin i T. Simionow, Rumunia – 3.47,65). Partnerem w osadzie był J. Pinczura.
*1988 Seul: kan. dwójki 500 m – 1. msc w przedb. (6 osad) z czasem 1.43,09, 2. msc w półfin. (5 osad) z czasem 1.49,06, 2. msc w finale (9 osad) z czasem 1.43,61 zdobywając srebrny medal (zw. W. Renejski i N. Żurawski, ZSRR – 1.41,77). Partnerem w osadzie był M. Łbik; kan., dwójki 1000 m – 2. msc w przedb. (6 osad) z czasem 3.44,24, 1. msc w półfin. (5 osad) z czasem 3.50,45, 3. msc w finale (9 osad) z czasem 3.54,33 zdobywając brązowy medal (zw. W. Renejski i N. Żurawski, ZSRR – 3.48,36). Partnerem w osadzie był M. Łbik.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 181; Pawlak, Olimpijczycy, s. 61; Klimontowicz, Ruch, s. 55; Porada, Igrzyska, Igrzyska, s. 976; Kronika Sportu, s. 908; Duński, Od Paryża, s. 164-165; Dokumentation Des Kanu-Rennsports, v. 1, 1933-1990, s. 102, 107, 108, 112, 160, 218; USC Bielsko-Biała, AU 1833/1960.
