nauczyciel wf, trener, kanadyjkarz, partner Jerzego Opary, wielokrotny mistrz Polski, trzykrotny medalista mistrzostw świata, olimpijczyk (1972, 1976), srebrny medalista olimpijski z Montrealu (1976).
Urodzony 7 marca 1951 w Pile, syn Eugeniusza (oficer WP) i Ireny Dąbrowskiej, absolwent Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących w Olsztynie (1973) i warszawskiej AWF (1982), gdzie otrzymał tytuł magistra sportu (i uprawnienia trenerskie II kl.).
Kajakarz (176 cm, 75 kg), reprezentant OKS OZOS Stomil Olsztyn (kariera sportowa od 1968). Jego sportowy życiorys związany jest ściśle z dwoma zawodnikami: Janem Żukowskim i Jerzym Oparą. Żukowskiego spotkał będąc uczniem, jako instruktora nad jeziorem Krzywym w Kortowie pod Olsztynem. Zachęcał go długo do systematycznego treningu, ale zbliżała się matura i w canoe nowicjuszowi trudno się było utrzymać na wodzie. Po trzech latach ciężkiej pracy wystartował z Żukowskim na MŚ w Belgradzie (1971) i zajął 5. miejsce, ale podczas IO w Monachium (1972) dopłynęli tylko do półfinału. Chęć zwyciężania nie została zaspokojona, zaczął się rozglądać za nowym partnerem. Absolutnym dominantem w krajowej konkurencji był wówczas Jerzy Opara. Różnili się doświadczeniem, temperamentem, także wiekiem, ale połączyła ich chęć posiadania medalu olimpijskiego. I choć na krajowych regatach ostro ze sobą rywalizowali, na arenie międzynarodowej szybko dali znać o sobie (na MŚ w Tampere 1973 było już trzecie miejsce na 500 m). Pisano o nich: „Opara dawał z siebie siłę wybuchową, Gronowicz spokój i żelazną cierpliwość. Opara jako szlakowy nadawał kanadyjce rytm, Gronowicz trzymał kurs”. I tak dopłynęli do IO w Montrealu (1976). Dwójka Opara (mimo iż miał problemy zdrowotne w okresie przygotowawczym) – Gronowicz jako jedyna z biało-czerwonych przywiozła do kraju srebrny medal.
Trzykrotny medalista MŚ: srebrny 1974 Ciudad Mexico (C-2 1000 m), brązowy 1973 Tampere (C-2 500 m), 1977 Sofia (C-2 1000 m). 9-krotny finalista MŚ 1971 Belgrad: 5. msc (C-2 10000 m), 7. msc (C-2 500 m), 8. msc (C-2 1000 m), 1973 Tampere: 4. msc (C-2 10000 m), 6. msc (C-1 10000 m), 1974 Ciudad Mexico: 4. msc (C-2 500 m), 1975 Belgrad: 6. msc (C-2 500 m), 6. msc (C-2 1000 m), 1978 Belgrad: 4. msc (C-2 1000 m).
12-krotny mistrz Polski: C-1 500 m (1973, 1975, 1977), C-1 1000 m (1973, 1974, 1975, 1976, 1978), C-2 1000 m (1971, 1972) i C-2 500 m (1971, 1976). Po zakończeniu kariery zawodniczej był trenerem. Pracował w Olsztynie i Kanadzie. Działacz sportu polonijnego. Mistrz Sportu odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi oraz dwukrotnie srebrnym i raz brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.
*1972 Monachium: kan. dwójki 1000 m – 5. msc w przedb. (8 osad) z czasem 4.27,97, 3. msc w rep. (5 osad) z czasem 4.05,42, 4. msc w półfin. (4 osady) z czasem 4.01,40, odp. z konk. (zw. w finale osada ZSRR – W. Czesjunas, J. Łobanow – 3.52,60). Partnerem był J. Żukowski.
*1976 Montreal: kan. dwójki 500 m – 3. msc w przedb. (7 osad) z czasem 1.58,90, 1. msc w półfin. (4 osady) z czasem 1.49,04, 2. msc w finale (9 osad) z czasem 1.47,77 zdobywając srebrny medal (zw. S. Pietrenko – A. Winogradow, ZSRR – 1.45,81). Partnerem był J. Opara; kan. dwójki 1000 m – 1. msc w przedb. (8 osad) z czasem 3.52,58, 1. msc w półfin. (4 osady) z czasem 3.59,34, 4. msc w finale (9 osad) z czasem 3.59,56 (zw. S. Pietrenko – A. Winogradow, ZSRR – 3.52,76). Partnerem był J. Opara.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 203; Pawlak, Olimpijczycy, s. 87, 88; MES, t. 1, s. 194; Porada, Igrzyska, s. 884, 899; Księga sportu polskiego 1944-1974, s. 486, 487; Kronika Sportu, s. 908; Duński, Od Paryża, s. 230-231; Dokumentaton Des Kanu-Rennsports, v. 1, 1933-1990, s. 62, 67, 75, 148; AAWF Warszawa, sygn. D-4723/Z.
