ps. „Jania”, trener, szpadzista klubów śląskich, mistrz Polski, olimpijczyk (1972, 1976), finalista turnieju indywidualnego w Montrealu (1976).
Urodzony 13 kwietnia 1952 w Dąbrowie Górniczej, syn Zdzisława i Kazimiery Szczerbińskiej, absolwent miejscowego Technikum Górniczego MG (1978 – technik ekonomista) i Studium Trenerskiego na AWF Katowice (trener II klasy w szermierce). Szpadzista (182 cm, 104 kg) miejscowego Międzyszkolnego KS (do 1966, pierwsi trenerzy: Józef Wiercioch i Sylwia Julito) i GKS Katowice (1966-1986), gdzie jego dalszymi postępami w szermierce kierowali: Adolf Czypionka i Mikołaj Pomarnacki. Indywidualnie: 3-krotny mistrz (1977, 1981, 1983) i brązowy medalista (1972) mistrzostw Polski; drużynowo: 2-krotny mistrz (1974, 1976), 4-krotny wicemistrz Polski (1971, 1978, 1980, 1984) i 4-krotny brązowy medalista MP (1972, 1973, 1983, 1986). Sukcesy międzynarodowe rozpoczął od tytułu wicemistrza świata juniorów w szpadzie, który zdobył w Madrycie (1972). Był także finalistą mistrzostw świata seniorów w Grenoble (1974), gdzie również w turnieju indywidualnym zajął 5 m. Mistrz Sportu. Po zakończeniu kariery sportowej (1990) – trener i wychowawca młodzieży. Sędzia sportowy. Odznaczony medalem „Za Zasługi dla rozwoju polskiej szermierki” i złotym medalem „Za Zasługi dla polskiego ruchu olimpijskiego” (15.05.2002).
Zmarł 21 grudnia 2006 roku.
*1972 Monachium: szermierka, szpada ind. – 3 m. w grupie elim. (6 zaw.) z 3 zw., 2 m. w drugiej elim. grupowej (6 zaw.) z 4 zw., 2 m. w grupie ćwierćfin. (6 zaw.) z 3 zw., 4 m. w grupie półfin. (6 zaw.) z 2 zw., odp. z turnieju; szpada druż. – w grupie elim. (4 druż.) po zwycięstwach nad Luksemburgiem 9:6 (Janikowski 2 zw.) i Meksykiem 11:5 (3 zw.) i porażce ze Szwajcarią 6:9 (nie walczył) Polacy zajęli 2 m.; w ćwierćfin. przegrali z Węgrami 1:9 (0 zw.); w spotkaniu o 5-8 m. pokonali Szwecję 9:7 (2 zw.) i przegrali z Rumunią 3:9 (nie walczył), zajmując 6 m. (zw. Węgry). Partnerami w drużynie byli: B. Andrzejewski, K. Barburski, B. Gonsior i H. Nielaba.
*1976 Montreal: szermierka, szpada ind. – 2 m. w grupie elim. (5 zaw.) z 3 zw., 3 m. w drugiej elim. grupowej (6 zaw.) z 3 zw., 4 m. w trzeciej elim. grupowej (6 zaw.) z 2 zw.; w walkach pucharowych pokonał R. Behra (RFN) 10:9 i H. Jacobssona (Szwecja) 10:9; 5 m. w finale (6 zaw.) z 2 zw. (zw. A. Pusch RFN); szpada druż. – w grupie elim. (4 druż.) po porażkach z Francją 1:13 (0 zw.) i Węgrami 4:11 (1 zw.) Polacy zajęli 4 m. w grupie i odp. z konk. Partnerami w drużynie byli: Z. Matwiejew, L. Swornowski i M. Wiech.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 211; Pawlak, Olimpijczycy, s. 98; Klimontowicz, Ruch olimpijski, s. 61; Borzęcki, Białą bronią, s. 6, 10, 54 i dalsze; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 105, 106, 298, 299, 325-331; Marzec, Historia medalami pisana, s. 70, 82, 96-100; Wywiad środowiskowy (ankieta wypełniona przez zawodnika).
