KONARZEWSKI TOMASZ (1904-1974)
|
majster tkacki, bokserski mistrz wagi ciężkiej z Łodzi, olimpijczyk z Paryża (1924).
Urodzony 17 lipca 1904 w Sieradzu w rodzinie majstra budowlanego Zygmunta i Julii Rau, jako 5-letni chłopiec wyjechał z rodziną w głąb Rosji, gdzie ojciec otrzymał pracę zarobkową. Pobierał naukę w I Kozackiej Szkole Realnej w Krasnodarze, następnie w Turkiestanie, Kazaniu i Kijowie, a po powrocie do Polski (1918) ukończył w Łodzi Państwową Szkołę Włókienniczą, gdzie otrzymał dyplom technika – włókiennika (1922). Lekcje boksu (miał niezłe warunki fizyczne: 181 cm wzrostu i 84 kg) pobierał u Eugeniusza Nowaka, prekursora tego sportu w Łodzi i Pabianicach. Szybko opanował pod jego kierunkiem podstawy sztuki bokserskiej, wstąpił do Łódzkiego Klubu Bokserskiego (1923-1924) i broniąc jego barw zdobył podczas I mistrzostw Polski w Poznaniu (1924) tytuł mistrzowski w wadze ciężkiej. Pojechał też na IO. W dalszych latach kariery sportowej zawodnik Unionu Łódź (1925-1930) i IKP Łódź (1930-1933), 3-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych (1930-1932), 2-krotny uczestnik mistrzostw Europy (1927, 1930), 6-krotny mistrz Polski: w wadze półciężkiej (1930) i w wadze ciężkiej (1924 -1926, 1932, 1933). W sumie stoczył 127 walk (98-13-16) wygrywając m.in. z Jerzym Wocką (1932) i Stanisławem Piłatem (1933).
Po zakończeniu kariery zawodniczej poświęcił się całkowicie pracy szkoleniowej (ŁKS, Zjednoczone, Union, Geyer, Hakoah i IKP). Uprawnienia instruktorsko – trenerskie w boksie uzyskiwał kolejno w: „Circle de la Boxe” w Paryżu (1925) oraz na kursach kwalifikacyjnych GKKF (1951, trener II kl.) i decyzją przew. GKKFiT (1953, trener I klasy). Działał także w ŁOZB (kapitan sportowy). Po wojnie kontynuował pracę trenerską w Gwardii Warszawa (1948-1953), Gwardii Łódź (1953-1957), Stali Stalowa Wola (1957-1961) i WKS Orzeł Łódź (1961-1966). Wychował wielu znanych zawodników (H. Chmielewski, S. Woźniakiewicz, C. Banasiak, C. Taborek, T. Stasiak, J. Olejnik, J. Krawczyk, T. Rozpierski, J. Debisz, Z. Piórkowski i R. Rożek), w tym również syna Zygmunta, mistrza Polski wagi lekkiej (1953). Żonaty (od 1928, Aniela Kowalczyk), miał troje dzieci: Zygmunt (1932), Maciej (1945) i Małgorzata (1944). Zmarł 20 lutego 1974 w Łodzi, gdzie na Starym Cmentarzu przy ul. Ogrodowej został pochowany.
Bibl.: Słownik WF, 1987, z. 3, s. 110-111 (Andrzej Bogusz); Bogusz, Łódzcy olimpijczycy, s. 74; Osmólski, Leksykon, s. 80; Kurzyński, Tysiąc wspaniałych (1), s. 79-80; Głuszek, Leksykon 1999, s. 232; Pawlak, Olimpijczycy, s. 123 (tu błędna nazwa klubu i liczba tytułów mistrzowskich); Wywiad środowiskowy.
* 1924 Paryż: waga ciężka – w pierwszej kolejce przegrał przez dyskwalifikację w 3 rundzie z Duńczykiem R. Larsenem i odp. z turnieju (zw. O. von Porat, Norwegia).
| « powrót do listy |
