ps. „Maxim”, rotmistrz Wojska Polskiego, jeden z pierwszych polskich strzelców początku lat dwudziestych, olimpijczyk z Paryża (1924).
Urodzony 22 lutego 1890 w Dąbrowie Górniczej (pow. Będzin), syn Franciszka i Franciszki z d. Gocyła. W czasie służby wojskowej w armii rosyjskiej ukończył Teławską Szkołę Miejską i tamtejszą Szkołę Chorążych Piechoty (1915), gdzie otrzymał pierwszy stopień oficerski. Nominację na podporucznika otrzymał już w Oddziale Brygady Polskiej na Kaukazie (8 grudnia 1917), skąd ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego (1 listopada 1918).
Był dowódcą I plutonu samochodów pancernych WP kładąc duże zasługi w organizacji i szkoleniu Doświadczalnej Grupy Pancerno-Motorowej. Od 1933 komendant parku w 3 Pułku Pancernym Modlin.
Od najmłodszych lat interesował się sportem i był nawet nauczycielem gimnastyki, ale kiedy swoje dalsze życie związał z wojskiem, upodobał sobie strzelanie. Miał „sokole oko” – jak mawiali o nim koledzy. Awansował do pierwszej strzeleckiej drużyny olimpijskiej biało – czerwonych. Z żoną Wandą Kowalczewską miał jedną córkę – Wandę (1921).
Zmarł 18 października 1939 roku. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 118, rząd 3, grób 5/6).
*1924 Paryż: strzelectwo, pistolet szybkostrzelny do sylwetek – 18 strzałów, 3 serie po 6 strzałów, 25 m – 21. miejsce na 55 start. z wynikiem 16 pkt. (zw. Amerykanin H. Bailey – 18 pkt.); karabin dowolny 20 strzałów (strzelanie ind.) pozycja dowolna (bez podpórki), 600 m – 58. na 73 start. z wynikiem 69 pkt. (zw. Amerykanin M. Fischer – 95 pkt.); karabin dowolny strzelanie z pozycji leżącej 400 m, 600 m, 800 m druż. – 15. na 18 start. z wynikiem 477 pkt. (zw. USA- 676 pkt.). Kowalczewski zdobył dla drużyny 96 pkt. Jego partnerami w zespole byli: M. Borzemski (101), F. Brożek (94), B. Gościewicz (93) i W. Świątek (93).
Bibl.: Polakiewicz, Igrzyska, s. 270-272; Głuszek, Leksykon 1999, s. 237 (tu brak daty i miejsca urodzenia oraz śmierci); Pawlak, Olimpijczycy, s. 128 (podobne braki jak wyżej); CAW: AP 6650 + KN 28.12.1933.
