trener, alpinista, szpadzista warszawskiej Legii, olimpijczyk z Rzymu (1960).
Urodzony 6 września 1937 w Warszawie, absolwent szkoły średniej, wszechstronny sportowiec (177 cm, 74 kg) stołecznej Legii: pływak (od 1950), leworęki szpadzista (od 1955, wychowanek Zygmunta Fokta) i wreszcie alpinista (od 1957). 2-krotny mistrz Polski w szpadzie (1961, 1965) w konkurencji indywidualnej i aż 13-krotny w drużynie wojskowego klubu z Łazienkowskiej (1957, 1960-1969, 1971, 1973).
Występował we wspaniałej drużynie, która osiągała także sukcesy na arenie międzynarodowej (H. Nielaba, J. Strzałka, A. Kryński, C. Wardzyński): 1 m. w Pucharze Europy (1961) oraz 2-krotnie 2 m. w światowej klasy turnieju o Puchar Heidenheimu (1962, 1963). Alpinista. Trener alpinizmu. Działacz ZG Klubu Wysokogórskiego (1962-1974), prezes Klubu Wysokogórskiego w Warszawie (1973-1977), a od 1978 – wiceprezes. Od 1980 przewodniczący Komisji Sportowej.
Autor książek: Filar Kazalnicy (1976), Shis pare góra wyśniona. Karakorum 1974 (1976), Ostatnia bariera. Wyprawa na K 2, drugi szczyt świata (1980) i współautor Na szczytach Himalajów (1983). Mistrz Sportu, odznaczony m. in. trzykrotnie złotym oraz srebrnym i brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.
Zmarł 11 kwietnia 2015 roku.
*1960 Rzym: szermierka, szpada ind. – w pierwszej grupie elim. (7 zaw.) zajął 2 m. z 4 zw., w drugiej grupie elim. (6 zaw.) zajął 1 m. z 4 zw., w grupie ćwierćfin. (6 zaw.) uplasował się na 3 m. z 3 zw. oraz po przegranych pojedynkach barażowych z B. Chabarowem (ZSRR) 1:5 i Brytyjczykiem A. Jayem 0:5 odp. z konk.; szabla druż. – w grupie elim. (3 druż.) po zwycięstwie nad Hiszpanią 9:7 (nie walczył) i remisie z Belgią 8:8 – w trafieniach 61:61 (2 zw.) Polacy zajęli 1-2 m. W pojedynku o wejście do ćwierćfin. przegrali z Luksemburgiem 8:8 w trafieniach 61:61 (1 zw.), odp. z turnieju. O porażce zespołu polskiego zadecydowało dodatkowe spotkanie pomiędzy W. Glosem i Luksemburczykiem E. Gutenhaufem, przegrane przez Polaka 2:5. Partnerami w drużynie byli: W. Glos, B. Gonsior, A. Kryński i J. Strzałka.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 251; Pawlak, Olimpijczycy, s. 144 (tu błędnie mistrz Polski 1973); MES, t. 1, s. 317; Borzęcki, Białą bronią, s. 6, 10, 75, 76 i dalsze; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 88 i dalsze.
