MYTNIK TADEUSZ
ps. „Tony”, st. chor. sł. st. Marynarki Wojennej, kupiec, najlepszy „czasowiec” w historii polskiego kolarstwa, dwukrotny mistrz świata w drużynie szosowej (1973, 1975), srebrny medalista olimpijski (drużyna) z Montrealu (1976).
Urodzony 13 sierpnia 1949 w Nowicach koło Świdnicy, syn Władysława i Wandy Duśko, absolwent Technikum Budowy Okrętów w Gdyni (st. chor. sł. st. Marynarki Wojennej), kolarz (177 cm, 75 kg), rozpoczynał karierę sportową (1965) w Karolinie Jaworzyna Śląska (trener Henryk Cacała), a powołany do służby wojskowej kontynuował ją (do 1988) w barwach Floty Gdynia (trener Jerzy Pancek). Jeden z najbardziej zasłużonych kolarzy polskich w okresie największych sukcesów lat siedemdziesiątych, najwybitniejszy specjalista w jeździe indywidualnej na czas. Osiągnął wiele ale gdyby potrafił finiszować „z grupy” lista sukcesów i zwycięstw mogłaby być znacznie większa. Także zły los (zderzenie z motocyklem i ośmiomiesięczna rehabilitacja) i przypadek sprawiały, że nie wystartował w kilku ważnych imprezach (MŚ w Mendrisio 1971, IO w Monachium 1972, Wyścig Pokoju). Ale i tak był podporą reprezentacji (trenerzy: Henryk Łasak, Wojciech Walkiewicz, Karol Madaj), która wywalczyła i utrzymywała w latach siedemdziesiątych czołową pozycję światową.
Cechowała go silna wola, twardy charakter, upór i zawziętość, a jednocześnie niebywały humor i koleżeńskość. Umiał, potrafił i chciał pomagać innym. Z tego był znany w peletonie. Swoją wrodzoną szybkość i umiejętność utrzymywania wysokiego tempa jazdy wykorzystywał na szosie i torze; najskuteczniej w szosowej drużynie na 100 km. 11-krotny mistrz Polski w kolarstwie szosowym: w wyścigu ind. na czas (1971-1974, 1978-1980, 1982) i wyścigu dwójkami (1976, z T. Wojtasem, 1977 z B. Ebelem) oraz w kolarstwie torowym: na 4 km ind. (1973); 4-krotny wicemistrz kraju na szosie: w wyścigu ind. na czas (1984), drużynie (1977, 1978) oraz na torze: w wyścigu ind. na 4 km (1972), 5-krotny uczestnik Tour de Pologne: 1972 /2/, 1973 /3/, 1974 /9/, 1975 /1/, 1980 /7/. 6 razy wystartował w Wyścigu Pokoju (1974, 1975, 1976, 1977, 1979, 1981).Najlepsze miejsca: 3. msc ind. (1977) i 1. msc druż. (1974).
Największe sukcesy odniósł w drużynie szosowej na MŚ zdobywając dwa złote medale: w Granollers (1973) wraz z L. Lisem, S. Szozdą i R. Szurkowskim i w Mettet koło Liege (1975) z M. Nowickim, S. Szozdą i R. Szurkowskim oraz medal brązowy w La Fria w Wenezueli (1977), kiedy jego partnerami byli: C. Lang, M. Nowicki i S. Szozda. Startował jeszcze w drużynie na MŚ dwukrotnie: w Montrealu (1974) – 7. msc i w Brauweiler koło Kolonii, gdzie polska drużyna zajęła 4. msc, ale po kontroli antydopingowej (Szurkowskiego) została zdyskwalifikowana. Uczestnik wielu wyścigów za granicą w których m.in. zajął następujące miejsca: Bałtycki Wyścig Przyjaźni: 1971-2, Tour du Vaucluse: 1974-2, 1976-2, 1977-3, Ruban Graniter Breton: 1974-2, Settimana Bergamasca: 1974-3, Vuelta a Toledo: 1974-2, Dookoła Szkocji: 1975-3, Dookoła Bułgarii: 1976-2, Circuit de la Sarthe: 1976-8. Olimpijczyk (1976), Po zakończeniu kariery sportowej: kupiec (sklep- service rowerowy w Gdyni) i organizator wyścigów kolarskich. Zasłużony Mistrz Sportu odznaczony m.in. sześciokrotnie złotym i dwukrotnie Srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe oraz Krzyżem Kawalerskim OOP. Działacz sportowy (PKOl, TOP).
*1976 Montreal: szosa druż. (102,530 km) – 2. na 28 start. zesp. z czasem 2:09.13,0 zdobywając srebrny medal (zw. ZSRR – 2:08.53,0). Partnerami w drużynie byli: M. Nowicki, S. Szozda i R. Szurkowski.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 278; Pawlak, Olimpijczycy, s. 176-177; MES, t. 2, s. 181; Porada, Igrzyska, s. 899; Iskier przewodnik, s. 221; Biega, Tęczowe koszulki, s. 31-32; Duński, Od Paryża, s. 584-585 (tu nieprecyzyjne dane dot. mistrzostw Polski); Tuszyński, Wyścig Pokoju 1948-2001, s. 164; Tuszyński, Złota księga, s. 230; Tuszyński, 70 lat Tour de Pologne, s. 280-286; Tuszyński, 100 lat WTC, s. 308; Tuszyński, Od Dynasów, s. 387; Wasyliszyn, Jubileuszowe asy, s. 67, 68; Wywiad środowiskowy.
