przedsiębiorca, jeden z najlepszych szablistów świata lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, wicemistrz olimpijski z Seulu (1988).
Urodzony 4 kwietnia 1965 w Warszawie, syn Mariana (ppłk lotnictwa) i Kazimiery Tuchacz, absolwent miejscowego Liceum Ogólnokształcącego im. Cypriana Kamila Norwida (1984), szablista (179 cm, 75 kg) stołecznych klubów: Marymontu (1976-1984) i Legii (1985-1997), który do szermierki został zwerbowany na szkolnej lekcji wf (Sylwester Królikowski) przez trenera Krzysztofa Grzegorka. Nie miał z tym sportem nic wspólnego (kiedy Woyda został mistrzem olimpijskim miał zaledwie 7 lat i bawiły go zupełnie inne zajęcia), ale baczne trenerskie oko, a może raczej jego osobowość zdecydowały o sportowej przyszłości warszawskiego ucznia. Szybko się zrozumieli i polubili rozpoczynając sportową drogę od przysłowiowego zera na światowe szczyty (Grzegorek był jego trenerem także w kadrze narodowej), gdzie zaliczany był do indywidualności wśród szablowej elity.
5-krotny mistrz (1986, 1988, 1991, 1995, 1996) i 3-krotny wicemistrz Polski (1985, 1987, 1989) w turniejach indywidualnych oraz 4-krotny w drużynie szablowej (1986-1989). Karierę międzynarodową, jak na prawdziwego polskiego szablistę przystało rozpoczął od zdobycia tytułu mistrza świata w kategorii juniorów w Arnheim (1985). Przygotowaniem do tego sukcesu były tytuły wicemistrzowskie wywalczone wcześniej w Budapeszcie (1983) i Leningradzie (1984). Potem przyszła kolej na sukcesy wśród seniorów: Puchar Świata FIE (1987) oraz w drużynie wicemistrzostwo świata w Sofii (1986) i akademickie mistrzostwo świata w Duisburgu (1989). Największe sukcesy osiągnął jednak podczas startów w igrzyskach olimpijskich. Po zakończeniu kariery sportowej – przedsiębiorca (prezes firmy meblowej Hestia w Warszawie).
*1988 Seul: szermierka, szabla ind. – 2. msc w pierwszej elim. grupowej (6 zaw.) z 4 zw., 2. msc w drugiej elim. grupowej (6 zaw.) z 3 zw., 1. msc w trzeciej elim. grupowej (6 zaw.) z 4 zw.; w pierwszej rundzie walk bezpośrednich wygrał 10:7 z G. Scalzo (Włochy), w drugiej przegrał 7:10 z F. Beckerem (RFN), w drugiej rundzie rep. pokonał 10:6 T. Pigułę (Polska), w ćwierćfin. zwyciężył 10:7 J. Noltego (RFN), w półfin. ponownie wygrał 12:10 z G. Scalzo (Włochy), w finale uległ 4:10 J. – F. Lamour (Francja), zdobywając srebrny medal; szabla druż. – w grupie elim. (4 druż.) Polacy wygrali z Kanadą 9:3 i ChRL 9:1 oraz przegrali z ZSRR 7:9, zajmując 2. msc w grupie; w ćwierćfin. ulegli Węgrom 8:8 – trafieniami (Olech 3 zw.), w meczu o 5-6. msc pokonali RFN 9:4 (3 zw.), zajmując 5. msc w turnieju (zw. Węgry). Partnerami w drużynie byli: M. Gniewkowski, A. Kostrzewa, R. Kościelniakowski i T. Piguła.
*1992 Barcelona: szermierka, szabla ind. – 3. msc w elim. grupowej (6 zaw.) z 3 zw., pierwszą rundę walk bezpośrednich przeszedł bez walki, w drugiej przegrał 6:4, 2:5 i 4:6 z G. Kirienką (WNP), w pierwszej rundzie rep. wygrał 3:5, 5:2, 5:1 z Williamsem (W. Brytania), w drugiej zwyciężył 5:2 i 5:2 M. Gniewkowskiego (Polska), w trzeciej pokonał 5:1, 4:6 i 5:2 F. Beckera (Niemcy), w czwartej uległ 1:5 i 4:6 B. Szabo (Węgry), odp. z turnieju; szabla druż. – w grupie elim. ( 3 druż.) Polacy wygrali z W. Brytanią 9:4 oraz przegrali z Niemcami 3:9, zajmując 2. msc w grupie; w ćwierćfin. ulegli WNP 2:9 (0 zw.), w meczu o 5-8. msc pokonali Włochy 8:8 – trafieniami (0 zw.), w meczu o 5-6. msc przegrali z Niemcami 6:9 (1 zw.), zajmując 6. msc w turnieju (zw. WNP). Partnerami w drużynie byli: M. Gniewkowski, N. Jaskot, J. Kisiel i R. Kościelniakowski.
*1996 Atlanta: szermierka, szabla ind. – w pierwszej rundzie wygrał 15:2 z B. Cornetem Floresem (Paragwaj), w drugiej przegrał 11:15 z F. Ducheix (Francja), odp. z konk.; szabla druż. – w pierwszej rundzie Polacy pokonali Koreę 45:24, w ćwierćfin. wygrali z Francją 45:42, w półfin. przegrali z Węgrami 33:45, w meczu o msc 3-4 ulegli Włochom 37:45, zajmując 4. msc w turnieju (zw. Rosja). Partnerami w drużynie byli: N. Jaskot i R. Sznajder.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 287; Pawlak, Olimpijczycy, s. 187; Borzęcki, Białą bronią, s. 7, 12, 97 i dalsze; Duński, Od Paryża, s. 614-615; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 88, 90 i dalsze; Biuletyn PZS 1993-2000.
