ps. „Fiury”, trener, hokeista lwowskiej Pogoni, klubów krakowskich i warszawskiej Legii, mistrz i reprezentant Polski, olimpijczyk z St. Moritz (1948).
Urodzony 31 sierpnia 1921 w m. Zaczericie, absolwent szkoły średniej, hokeista (178 cm, 72 kg) – napastnik Pogoni Lwów (1938-1939), Spartaka Lwów (1940-1941), Wisły Kraków (1946-1947), Cracovii (1948-1949) i stołecznej Legii (1950-1957). Pierwszy tytuł mistrza Polski zdobył z Cracovią (1949), a następne 7 w barwach wojskowej drużyny z Łazienkowskiej (1951-1957). 26-krotny reprezentant kraju, strzelec 12 bramek, olimpijczyk (1948) i uczestnik MŚ 1947 w Pradze, gdzie w pierwszym powojennym występie biało-czerwoni wywalczyli 6 m.
Po zakończeniu kariery zawodniczej – długoletni szkoleniowiec Legii. Jako trener wywalczył z drużyną Legii 8 tytułów mistrzowskich. Przygotowywał także reprezentację Polski (wraz z Władysławem Wiro-Kiro) do IO w Cortina d’ Ampezzo (1956). Jego syn Andrzej był także hokeistą Legii.
Zmarł w Warszawie 15 maja 1986.
*1948 St. Moritz: członek drużyny hokejowej, która po zwycięstwach nad Austrią 7:5 i Włochami 13:7 oraz porażkach z USA 4:23, Kanadą 0:15, CSR 1:13, W. Brytanią 2:7, Szwajcarią 0:14 i Szwecją 2:13 zajęła 6 m. w turnieju (zw. Kanada). Skład drużyny zob. – Bromowicz Henryk.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 292; Pawlak, Olimpijczycy, s. 194; Porada, Igrzyska, s. 829; Domański, Śladem, s. 179, 181-182, 188-190; Zieleśkiewicz, Encyklopedia, s. 161, 287-288; Wywiad środowiskowy.
