urzędnik, jeden z najlepszych polskich obrońców okresu międzywojennego, olimpijczyk z Berlina (1936).
Urodzony 19 maja 1910 r. w Warszawie w rodzinie robotniczej, gdy miał 10 lat rozpoczął kopać piłkę (Pola Mokotowskie). Po śmierci ojca (1923) musiał pomagać matce w utrzymaniu rodziny. Uczył się , zarabiał i grał. Wraz z kolegami mieszkającymi w okolicach Placu Zbawiciela (Odrowąż, Karolak, Biedrzycki, Delatur, Turczyński) odwiedzał ogród Raua i warszawską Agrykolę (wówczas Mekka warszawskiego piłkarstwa). Tam za sprawą Stefana Lotha (1924-1925) został zwerbowany do drużyny juniorów warszawskiej Polonii (debiut 1926), której pozostał wierny aż do zakończenia kariery sportowej (1947).
Szybko awansował do pierwszego zespołu (1927) zastępując chorego Grabowskiego podczas meczu z Czarnymi we Lwowie (grał na środku napadu i strzelił dwie bramki). Mimo wielorakich zajęć i ciągłych konfliktów ze szkołą (młodzieży nie wolno było grać w klubach) maturę zdał jako ekstern poza własnym gimnazjum z wynikiem pozytywnym. Gigantyczną pracą popartą niebywałą ambicją łącząc pracę zawodową (fabryka Schichta na Nowym Zjeździe) z grą w piłkę (tylko raz w karierze otrzymał zwolnienie z pracy na IO w Berlinie), doszedł do najwyższych zaszczytów. W barwach stołecznej Polonii wystąpił w 10 sezonach ligowych (1928-1932, 1934-1935, 1938-1939 oraz 1948) rozgrywając 166 meczów i zdobywając 37 bramek.
Jako wyróżniający się obrońca zadebiutował w reprezentacji Polski w meczu ze Szwecją (28 września 1930) rozgrywając ostatni mecz w ekipie biało-czerwonych, też ze Szwecją (14 września 1947). Olimpijczyk. W sumie 34-krotnie reprezentował barwy narodowe, w tym aż 18 spotkań w roli kapitana biało-czerwonych. M.in. uczestnik mistrzostw świata (1938) i jeden z aktorów dramatycznego meczu z Brazylią, przegranego po dogrywce 5:6.Okres okupacji niemieckiej podczas II wojny światowej przeżył w Warszawie występując w konspiracyjnych mistrzostwach stolicy. Polonia zajęła w nich (1942-1944) pierwsze miejsce. Po wyzwoleniu „Czarne koszule” (obok Szczepaniaka, który kończył swą karierę grali w drużynie m. in. reprezentanci Polski: Henryk Borucz, Edward Brzozowski, Tadeusz Świcarz, Zygmunt Ochmański i Zdzisław Wesołowski) zdobyły tytuł mistrza Polski (1946) mimo, iż Polonia nie miała wtedy własnego stadionu.
Po zakończeniu kariery zawodniczej Szczepaniak zajął się pracą trenerską z młodzieżą w Gwardii oraz Polonii Warszawa i Pogoni Grodzisk nie przerywając pracy zawodowej (przez wiele lat był naczelnikiem wydziału administracji Zjednoczenia Przemysłu Jajczarsko-Drobiarskiego w Warszawie). Miał czterech synów (Wojciech, Andrzej, Jerzy, Maciej), którzy grali w piłkę, ale żadnemu z nich nie udało się osiągnąć klasy ojca, który słusznie uważany był za jednego z najlepszych obrońców lat trzydziestych. W 1979 nazwano jego imieniem rozgrywany po raz 20. turniej „Złotej Piłki” na błoniach Stadionu 10-lecia. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP.
Zmarł w Warszawie 6 maja 1979 r.
*1936 Berlin: obrońca drużyny piłkarskiej, która w elim. pokonała Węgry 3:0, w ćwierćfinale pokonała W. Brytanię 5:4, w półfin. przegrała z Austrią 1:3, a w meczu o brązowy medal uległa Norwegii 2:3 zajmując w turnieju 4 m. (zw. Włochy). Szczepaniak wystąpił w meczu z Norwegią. Skład drużyny zob. – Albański Spirydion.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 339; Pawlak, Olimpijczycy, s. 250; Gowarzewski, Encyklopedia piłkarskich mistrzostw świata, s. 500; Gowarzewski, Biało-Czerwoni, s. 371; EP Fuji, Polonia, s.267-268, t. 20, s. 177; Szczepaniak Władysław, Kariera… Spojrzenie wstecz znakomitego piłkarza Polonii (wywiad przeprowadził Mieczysław Aleksandrowicz, m. al.); „PS”, 1936, nr 94, s. 6.
