por. sł. st. WP, trener, reprezentacyjny obrońca stołecznej Legii, olimpijczyk z Rzymu (1960).
Urodzony 27 grudnia 1932 r. w Rembertowie; absolwent technikum samochodowego, por. sł. st. WP (przeniesiony do rezerwy 31 maja 1957), trener; piłkarz (172 cm, 67 kg), lewy obrońca (sporadycznie lewoskrzydłowy), wychowanek miejscowej Kadry (1947-49).
Zawodnik stołecznych klubów: Marymontu (1949-52), Lotnika (1953), Legii (1954-67) i RKS Błonie (1968-72). Jeden z czołowych piłkarzy wojskowej drużyny z Łazienkowskiej, w której w ciągu 14 sezonów ligowych rozegrał 217 meczów, zdobył 3 gole, 2 tytuły mistrza Polski (1955, 1956) i był 3-krotnie zdobywcą Pucharu Polski (1955, 1956, 1966). Wszechstronnie wyszkolony, szybki, pewny i solidny obrońca, cieszący się wielkim i niezmiennym zaufaniem trenerów i kolegów z drużyny. 36-krotny reprezentant Polski (35 A +1), debiutował w meczu z Rumunią (1955), a żegnał się z drużyną narodową w czasie spotkania z Belgią (1962). Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Zmarł 10 stycznia 2011 roku w Warszawie.
*1960 Rzym: obrońca drużyny piłkarskiej (wystąpił we wszystkich meczach), która w grupie elim. (4 zesp.) pokonała Tunezję 6:1 oraz przegrała z Danią 1:2 i Argentyną 0:2, zajmując 3. miejsce i odpadła z turnieju (zw. Jugosławia). Skład drużyny zob. Lucjan Brychczy.
Bibl.: EP Fuji: Legia, s. 199, Biało-czerwoni, t. 20, s.180, Liga polska t. 25, s. 194; Głuszek, Leksykon, 1999, s. 369; Gowarzewski, Biało-czerwoni, s. 374; Pawlak Olimpijczycy, s. 289.
