ps. „Jusko”, piłkarz, olimpijczyk z Barcelony (1992), król strzelców turnieju piłkarskiego, czołowy gracz Bundesligi.
Urodzony 3 listopada 1970 roku w Gostyniu (właśc. we wsi Sikorzyn), woj. zielonogórskie, absolwent Szkoły Kolejowej w Poznaniu (elektromonter). Piłkarz (184 cm, 79 kg), napastnik, wychowanek KS Kania w Gostyniu (1984-1987).
Jego pierwszy trener Jerzy Bajera wspominał, że „Andrzej miał zawsze trzy marzenia: grać jak van Basten, trafić do Barcelony i pojechać na mistrzostwa świata”. Zawodnik Lecha Poznań (1987-1992), Sportingu Lizbona (1992-1995), Olympiakosu Pireus (1995-1996) oraz zespołów Bundesligi: Borussi Moenchengladbach (1996-1998) i VfL Wolfsburg (1998-2000).
Szybko znalazł się wśród najlepszych polskich napastników zdobywając w barwach Lecha dwa tytuły mistrza Polski (1990, 1992), tytuł króla strzelców I ligi (1990 – 18 goli) i Piłkarza Roku (1991, 1992, a także 1995). Również w 1995 w barwach Sportingu Lizbona zdobył Puchar Portugalii. Kiedy podpisywał kontrakt ze Sportingiem (jeszcze przed zakończeniem Igrzysk Olimpijskich w Barcelonie miał 22 lata, wszystkie krajowe zaszczyty, debiut w reprezentacji Polski (1992 w meczu ze Szwecją, rozegrał w sumie do 2001 – 39 spotkań (A) zdobywając 13 goli, ostatni mecz z Armenią w 2001), srebrny medal olimpijski i tytuł króla strzelców turnieju olimpijskiego, a jego nazwisko pojawiło się w notesach szkoleniowców wszystkich znaczących klubów Europy. Umiał też już wiele, był rasowym napastnikiem, strzelał (z obu nóg) i zdobywał bramki.
Zmieniał także kluby pod kątem doskonalenia swoich umiejętności, a jednak… spodziewanej kariery nie zrobił, drugim Lubańskim nie został. I choć osiągnął sporo – jego marzenia na razie się nie spełniły.
*1992 Barcelona: napastnik drużyny piłkarskiej, która w grupie elim. (4 druż.) wygrała z Kuwejtem 2:0 i Włochami 3:0 oraz zremisowała z USA 2:2 zajmując 1. msc w grupie; w ćwierćfin. pokonała Katar 2:0, w półfin. zwyciężyła Australię 6:1, a w finale przegrała z Hiszpanią 2:3, zdobywając srebrny medal. Juskowiak wystąpił we wszystkich meczach. Był strzelcem bramek: 2 w meczu z Kuwejtem, 1 z USA, 1 z Włochami i 3 bramek z Australią. Z 7 zdobytymi golami został królem strzelców olimpijskiego turnieju piłkarskiego. Skład drużyny zob. – Adamczuk Dariusz.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 217; EP Fuji: Biało-Czerwoni, t. 20, s. 169, Rocznik 92-93, t. 5, s. 38, Rocznik 95-96, t. 15, s. 185, Rocznik 98-99, t. 22, s. 13, 21, Rocznik 2000, t. 24, s. 15-17, 24, Rocznik 2000-2001, t. 26, s. 15, 16, 24, Liga polska, t. 25, s. 175, 182; Gowarzewski, Biało-Czerwoni, s. 363; Duński, Od Paryża, s. 292; Pawlak, Olimpijczycy, s. 106; Magazyn Sportowy, 1999, nr 12.