nauczyciel wf, trener, następca Krzyszkowiaka, mistrz olimpijski na 3 km z przeszkodami (1980), 20 lat po rzymskim triumfie „Krzysia”.
Urodzony 4 czerwca 1951 w Nowem koło Grudziądza, syn Anastazego (żołnierza Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, uczestnika walk o Monte Cassino) i Szkotki Irene Dowell, absolwent Technikum Mechanicznego im. Ludowego Lotnictwa Polskiego w Grudziądzu (1973) i Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu (1977), gdzie otrzymał tytuł magistra wf ze specjalnością – sport, lekkoatleta (182 cm, 68 kg) Olimpii Grudziądz (1967-1981), gdzie z kolei pierwszym i jedynym jego opiekunem szkoleniowym był Ryszard Szczepański. Wielki entuzjasta biegania (zachęcił go do tego typu aktywności ruchowej starszy brat Robert, wzorem do naśladowania był Witold Baran) dał o sobie znać po raz pierwszy, kiedy w Paryżu (1970) wygrał mistrzostwo Europy juniorów w biegu z przeszkodami (2 km), konkurencji, która stała się jego specjalnością. Po tych mistrzostwach pojawiły się komentarze prasowe z tytułami: Czyżby następca Krzyszkowiaka?”. Był tytanem pracy, ale dopiero po 10 latach powtórzył sukces swojego wielkiego poprzednika i został mistrzem olimpijskim.
22-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1971-1980 (26 startów, 16 zwycięstw indywidualnych), 20-krotny rekordzista kraju w biegach na 3000, 5000, 10000 i 3000 m prz., 10-krotny mistrz Polski: 5000 m (1972, 1973, 1975), 3000 m prz. (1973, 1974, 1978, 1980, biegach przeł. (1973, 1974, 1979). Rekordy życiowe: 1000 m – 2.22.2 (1 czerwca 1979 Warszawa), 1500 m – 3.37.42 (13 sierpnia 1978 Warszawa), 2000 m – 5.02.6 (30 czerwca 1976 Warszawa), 3000 m – 7.42.4 (4 lipca 1974 Oslo), 5000 m – 13.17.69 (5 lipca 1976 Sztokholm), 10000 m – 28.25.19 (13 lipca 1974 Augsburg), 3000 m prz. – 8.09.11 (28 lipca 1976 Montreal), 1 mila – 3.55.40 (9 sierpnia 1976 Sztokholm).
1-krotny uczestnik przełajowych mistrzostw świata w irlandzkim Limmerick (1979), gdzie na dystansie 12 km wywalczył srebrny medal (zw. Irlandczyk J. Treacy ), 3-krotnie wystąpił na mistrzostwach Europy (1971,1974, 1978) skąd przywiózł dwa złote medale. Zdobył je: w Rzymie (1974), gdzie w finale uzyskał czas 8.15.4 i w Pradze (1978) przebiegając 3000 m prz. w 8.15.08. Startując raz w finale Pucharu Europy w Nicei (1975) zajął tam w biegu na 1500 m – 2. msc, a na 3000 m prz. – 3.
Pełna sukcesów kariera sportowa została nagle przerwana. Mistrz olimpijski zginął 27 września 1981 roku w Grudziądzu w wypadku samochodowym. Mistrz sportu, odznaczony m.in. dwukrotnie Złotym i dwukrotnie Srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe oraz Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim OOP. Dwukrotny zdobywca „Złotych Kolców” (1973, 1974). Po śmierci wyróżniony nagrodą Fair Play i Medalem za Zasługi dla miasta Grudziądza. Od 1982 odbywają się co roku zawody o Memoriał Bronisława Malinowskiego, a na stadionie jego imienia odsłonięto (1997) pomnik mistrza olimpijskiego.
*1972 Monachium: lekkoatletyka, 5000 m – 8. w V przedb. (13 zaw.) z czasem 13.48.2, odp. z konk. (zw. L. Viren, Finlandia – 13.26.2); 3000 m prz. – 2. w IV przedb. (13 zaw.) z czasem 8.28.2, 4. msc w finale (12 zaw.) z czasem 8.28.0 (zw. K. Keino Kenia – 8.23.6).
*1976 Montreal: lekkoatletyka, 1500 m – 6. w III przedb. (8 zaw.) z czasem 3.41.67, odp. z konk. (zw. J. Walker, N. Zelandia – 3.39.17); 3000 m prz. – 1. w I przedb. (12 zaw.) z czasem 8.18.56, 2. msc w finale (12 zaw.) z czasem 8.09.11, zdobywając srebrny medal (zw. A. Gärderud Szwecja – 8.08.02).
*1980 Moskwa: lekkoatletyka, 3000 m prz. – 1. msc w II przedb. (11 zaw.) z czasem 8.29.8, 1. msc w II półfin. (12 zaw.) z czasem 8.21.2, 1. msc w finale (12 zaw.) z czasem 8.09.7, zdobywając złoty medal.
Bibl.: Słownik WF, 1986, z. 4, s. 147-149 (Leonard Nowak); Głuszek, Leksykon 1999, s. 266-267; Pawlak, Olimpijczycy, s. 163; Duński, Od Paryża, s. 533-535; Najlepsi z najlepszych, s. 118-121; Łojewski, Mecze mężczyzn, s. 46, 341; Kurzyński, Indeks LA 1957-1970 (oprac. niepubl.); MP mężczyzn 1945-2002 (oprac. PZLA niepubl.); Encyklopedia (Statystyczna) LA, s. 9, 11, 33, 35, 37, 40, 53, 99, 103, 118, 121, 137, 152, 154; „Lekkoatletyka”, 1972, nr 11, s. 12, 15, 1976, nr 10, s. 17, 20, 1980, nr 10 , s. 13, 1981, nr 11, s. 10-11 (wspomnienie pośmiertne); Mistrovstvi Evropy 1934-1974, s. 82; MES, t. 2, s. 124; Wachowski, Wybitni trenerzy, s.29; Marcinek, Sportowe asy, s. 56-61, 56-61; AAWF Poznań, dypl. nr 2305.