hokeista na trawie, ps. „Dziadek”, olimpijczyk z Helsinek (1952).
Urodzony 28 grudnia 1925 roku w Zakrzewie, syn Bronisława i Antoniny Grajek. Szkołę podstawową ukończył 1939 roku. Jego dzieciństwo przerwał wybuch II wojny światowej. Od pierwszych dni okupacji, jako czternastolatek został transportem wywieziony na roboty przymusowe do Frankfurtu nad Odrą (Niemcy). W czasie od października 1939 roku do października 1942 roku pracował jako robotnik przymusowy u Juliusza Fajfera w Trettin (Niemcy). Następnie w październiku 1942 roku trafił do obozu karnego Schwetich (Świecko), gdzie przebywał do 1943 roku. Wydarzenia jakie przeżył w tym obozie odcisnęły się bardzo wyraźnie na psychice osiemnastolatka. Zmagał się tam z chorobami, a śmierć cały czas czyhała obok. Ostatni etap robót to praca jako robotnik rolny w Kleineradzie (Niemcy). Po zakończeniu wojny i powrocie do Gniezna w 1945 roku znalazł zatrudnienie w Zakładach Mięsnych w Gnieźnie jako mechanik i pracował tam do emerytury Również w 1945 roku rozpoczął karierę sportową jako hokeista na trawie w STELLI – SPARCIE Gniezno, z którą od 1947 roku aż 11-krotnie zdobywał tytuł Mistrza Polski.
Pseudonim boiskowy „DZIADEK”. Obrońca, bardzo waleczny i niezwykle ambitny zawodnik, wspaniały kolega. Podpora i ostoja polskiej drużyny, która na Igrzyskach XV Olimpiady w Helsinkach w 1952 roku (Finlandia) zajęła bardzo wysokie 6. miejsce na 12 startujących zespołów, pokonując między innymi Belgię, Szwajcarię i ulegając dwukrotnie drużynie RFN. W barwach narodowych w latach 1952-1956 Bronisław rozegrał 12 spotkań i zdobył 1 bramkę.
W 1956 roku otrzymał tytuł „Mistrza Sportu”, a w roku 1973 roku tytuł „Zasłużonego Mistrza Sportu”.
W 1969 roku został Laureatem „Plebiscytu Na Najlepszych Sportowców Miasta Gniezna w 25-leciu” Zorganizowanym przez Redakcję „PRZEMIANY” i Miejski Komitet Kultury Fizycznej i Turystyki w Gnieźnie i zajął 13. miejsce.
Aktywny uczestnik spotkań w gnieźnieńskim Klubie Olimpijczyka i zawodów na jednym z najpiękniejszych obecnie hokejowych obiektów w Polsce czyli stadionie imienia Alfonsa Flinika.
Odznaczany również za wybitne osiągnięcia sportowe:
– 1956 rok Złotą Odznaką Zrzeszenia za Zasługi nad rozwojem kultury fizycznej w Zrzeszeniu Sportowym „SPARTA”;
– 1956 rok „Mistrz Sportu”;
– 1963 rok „Złotą Odznaką za Zasługi położone w rozwoju Sportu i wychowania fizycznego federacji „SPARTA”;
– Złotą Odznaką Honorową Polskiego Związku Hokeja na Trawie;
– 1973 „Zasłużony Mistrz Sportu”;
– 1976 rok Medalem Honorowym PZHT „Za Zasługi w rozwoju Hokeja w Polsce”;
– 1996 rok Wyróżnieniem im. Sobiesława PACZKOWSKIEGO wyraz uznania dla szczególnie zasłużonych ludzi PZHT;
– 1996 rok Honorowym Dyskiem Za społeczny wkład pracy w rozwój kultury fizycznej turystyki na terenie województwa;
– 1999 rok Medalem „Z okazji 80-lecia Polskiego Komitetu Olimpijskiego 1919–1999”;
– 2000 rok Złotym Medalem „Za zasługi dla Polskiego Ruchu Olimpijskiego”;
– 2002 rok Pamiątkowym Medalem „Z Okazji 1000-lecia Zjazdu Gnieźnieńskiego”;
– 2004 rok Pamiątkowym Medalem „Milenijnym Zjazdu Gnieźnieńskiego”;
– 2010 rok Pamiątkowym „Medalem Koronacyjnym” Za Szczególne zasługi na rzecz rozwoju sportu w Pierwszej Stolicy Polski.
Zmarł 19 września 2014 roku. Miał 88 lat.
*1952 Helsinki: zawodnik drużyny hokeja na trawie (wystąpił w meczach RFN), która po zwycięstwach nad Belgią 1:0 i Szwajcarią 1:0 oraz 2-krotnej porażce z RFN 2:7 i 0:4 w turnieju zajęła 6. miejsce (12 zesp., zw. Indie). Skład drużyny zobacz – Adamski Antoni.