krawiec, trener, wszechstronny piłkarz chorzowskiego Ruchu, olimpijczyk z Helsinek (1952).
Urodzony 22 marca 1917 w Świętochłowicach, syn Józefa i Marii Dyczka, absolwent szkoły zawodowej (do 1935 krawiec, potem hutnik – pracownik stalowni, po wojnie urzędnik i trener). Piłkarz (164 cm, 62 kg) wszechstronny (środkowy napastnik, pomocnik, stoper), wychowanek miejscowego Śląska (1926-1939 i po wojnie 1946-1947). Już w 1938 roku był rezerwowym w kadrze „22” na MŚ ’38 debiutując w narodowej drużynie w meczu ze Szwajcarią (1939). Wcielony do Wehrmachtu (1942) służył we Francji, a następnie w armii gen. Andersa. Grał w piłkę nożną we włoskiej Anconitanie (1944-1945).
Po powrocie do kraju (1946) zaczął występy w chorzowskim Ruchu, gdzie w ciągu pięciu sezonów ligowych (1948-1952) rozegrał 83 mecze, strzelił 10 goli, zdobył dwa tytuły mistrza Polski (1951-1952) i Puchar Polski (1951). Zagrał także kilka spotkań w reprezentacji Polski (5 A + 1) przy czym ostatni raz wystąpił w meczu z Francją na IO (1952 – nieoficjalny).
Jedna z najbarwniejszych postaci w historii polskiego futbolu. Po zakończeniu kariery zawodniczej – trener, m. in. AKS Mikołów, Ruchu, Startu Chorzów, Stadionu Śląskiego, Zagłębia Sosnowiec, Górnika Zabrze, ROW Slavii Ruda, Katowic; współpracownik trenerów reprezentacji (Forysia, Niemca, Koncewicza). Opiekun drużyn młodzieżowych. Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim OOP.
Zmarł 1 lutego 2004 roku.
*1952 Helsinki: obrońca drużyny piłkarskiej, która w pierwszej rundzie wygrała z Francją 2:1 (zagrał w tym spotkaniu po raz ostatni w reprezentacji) i przegrała z Danią 0:2 odp. z konk. Skład drużyny zob. – Alszer Henryk.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 167 (tu błędnie repr. Śląska Wrocław); EP Fuji: Ruch Chorzów, s. 64, 66, 193, Górnik Zabrze, s. 171, Biało-Czerwoni, t. 14, s. 162, Biało-Czerwoni, t. 20, s. 165, Liga polska, t. 25, s. 178; Gowarzewski, Biało-Czerwoni, s. 359; 80lat OZPN Katowice, s. 172; Klimontowicz, Ruch olimpijski, s.53; Pawlak, Olimpijczycy, s. 44.