mistrz farbiarski, jeden z najzdolniejszych pięściarzy okresu międzywojennego, mistrz Europy, zawodowiec, olimpijczyk z Berlina (1936).
Urodzony 8 stycznia 1914 w Łodzi w rodzinie rzemieślniczej Aleksandra i Cecylii z d. Kowalewska, po ukończeniu szkoły powszechnej przy ul. Sterlinga 1 w Łodzi (1928) uczęszczał do Państwowej Szkoły Techniczno-Przemysłowej, której jednak nie ukończył, ale zdobył uprawnienia mistrza farbiarskiego i w tym zawodzie pracował w Zakładach Fabrycznych S.A. I. K. Poznański (1931-1938). W przyzakładowym KS „IKP” (pod okiem Tomasza Konarzewskiego) zaczął uprawiać boks (ze sportem zapoznał się w Gnieździe I „Sokoła”) i klubowi temu pozostał wierny do końca swojej kariery amatorskiej (1930-1938). Szybko awansował do czołówki będąc mistrzem Polski seniorów wagi lekkiej już w 1931 (potem jeszcze w 1933 i 1936 zdobył mistrzowski tytuł w wadze średniej).
Miał świetne walki w reprezentacji Polski (1932-1938) odnosząc w 16 meczach – 12 zwycięstw. Największy rozgłos przyniósł mu występ olimpijski. Największy sukces w amatorskiej karierze sportowej odniósł podczas mistrzostw Europy (1937) zdobywając w Mediolanie w wadze średniej złoty medal (w finale pokonał Holendra G. Dekkersa). W tym samym roku reprezentował barwy Europy w meczu z Ameryką. Jako amator stoczył 157 walk (133 zwycięstwa, 11 remisów, 13 porażek). W 1938 wyjechał na stałe do USA i przeszedł na zawodowstwo (debiut 20 czerwca 1938, zakończenie kariery we wrześniu 1951).
W sumie jako zawodowiec stoczył 82 walki (56-2-24). Sklasyfikowano go na 4. miejscu listy zawodowych bokserów wagi średniej w 1945, co uznał za największy sukces. Po zakończeniu kariery ringowej osiedlił się w Kanadzie i USA (Nowy Jork, Detroit, Portland, Boston, Miami). Pływał jako mechanik okrętowy kotłowni na statkach handlowych m. in. na pasażerskim „Florida” i handlowym „Del Mary”. Bywał w kraju ojców. W latach pięćdziesiątych używał nazwiska Henry Chemel. Trzykrotnie żonaty, z pierwszego małżeństwa dwóch synów. Zmarł 15 listopada 1998 w Hollywood (Miami) – Floryda (USA), tam skremowany i pochowany.
1936 Berlin: w. średnia – pierwszą kolejkę eliminacji przeszedł bez walki, w drugiej pokonał Belga J. De Schryvera, w ćwierćfinale wygrał na punkty z Amerykaninem J. Clarkiem, a w półfinale przegrał z Norwegiem H. Tillerem. Z powodu kontuzji ręki nie stanął do walki o brązowy medal z bokserem argentyńskim R. Villarealem, zajmując 4 m. w turnieju (zw. Francuz J. Despeaux).
Bibl.: Bogusz, Łódzcy Olimpijczycy, s. 32; Kurzyński, Tysiąc wspaniałych (1), s. 23-25; Głuszek, Leksykon 1999, s. 168: Pawlak, Olimpijczycy, s. 45 (w obu źródłach nieprecyzyjne miejsce śmierci); Skotnicki, Polacy na ringach świata, s. 77- 82; Wywiad środowiskowy.