ps. „Siekiera”, ślusarz-mechanik, trener, przedstawiciel najliczniejszej „hokejowej rodziny” Gniezna, wielokrotny reprezentant Polski, olimpijczyk z Monachium (1972).
Urodzony 9 marca 1949 w Gnieźnie, syn Mariana (długoletni szkoleniowiec drużyn hokejowych) i Heleny z d. Dostatna, absolwent miejscowej Zasadniczej Szkoły Zawodowej (1967, ślusarz-mechanik), hokeista na trawie (168 cm, 72 kg) Stelli Gniezno (trenerem był Marian Grotowski – ojciec Henryka) z którą zdobył tytuł mistrza Polski (1974) i Lecha Poznań (od 1975) z którym mistrzowski tytuł wywalczył w latach 1977 i 1978 (od 1979 znów grał w barwach Stelli i pracował w klubie jako instruktor). Szybki, przebojowy i bardzo skuteczny napastnik był 89-krotnym reprezentantem Polski (1968-1976) i strzelcem 53 bramek. Uczestnik pierwszego startu Polaków w mistrzostwach świata (1975) i mistrzostwach Europy (1970, 1974). Zdobywca symbolicznej „Złotej laski” PZHT i redakcji „Sportu” jako najlepszy snajper w I lidze w sezonie 1981/82. Organizator imprez hokejowej młodzieży. Mistrz Sportu.
*1972 Monachium: członek drużyny hokeja na trawie, która w grupie elim. wygrała z Kenią 1:0 i Meksykiem 3:0, zremisowała z Indiami 2:2 i N. Zelandią 3:3 oraz przegrała z Holandią 2:4, Australią 0:1 i W. Brytanią 1:2 zajmując 6 m. w grupie; w spotkaniu o m. 11-12 wygrała z Francją 7:4 zajmując w turnieju 11 m. (zw. RFN). Wystąpił we wszystkich spotkaniach, zdobywając z Francją 2 bramki i po jednej w meczach z Holandią, Meksykiem, N. Zelandią i W. Brytanią. Skład drużyny zob. – Choroba Jerzy.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 204; Karwacki, Historia bez tajemnic, s. 134; Kuczyński, Święta gra, s.151, 163, 164; Porada, Starożytne, s. 883; Pawlak, Olimpijczycy, s. 88. Olimpijczyk.