łódzki bokser – brazylijski farmer, olimpijczyk z Paryża (1924).
Urodzony 13 grudnia 1900 w łódzkiej rodzinie robotniczej Jana i Augusty, ukończył jedynie szkołę podstawową w Rudzie Pabianickiej (1907-1914) i dalsze swoje losy związał z boksem. Podczas odbywania służby wojskowej w Poznaniu (1922) poznał instruktora w tej dyscyplinie sportu Eugeniusza Nowaka. Za jego namową, po ukończeniu służby wojskowej, podjął pracę w charakterze kontrolera w Zakładach Krusche i Ender w Pabianicach. Tu w klubie fabrycznym próbował swych sił w gimnastyce, lekkoatletyce i grach zespołowych. Niebawem (1923-1924) stał się członkiem Łódzkiego Klubu Bokserskiego, jedynego wówczas w Łodzi stowarzyszenia propagującego sport bokserski. W jego barwach wywalczył swój pierwszy tytuł mistrza Polski wagi półciężkiej po zwycięstwie nad swym nauczycielem i trenerem E. Nowakiem (I bokserskie mistrzostwa Polski odbyły się w Poznaniu w dniach 23-24 kwietnia 1924). Potem (1926-1928) już jako zawodnik Towarzystwa Sportowego Krusche i Ender zdobył trzykrotnie tytuł mistrza Polski (w wadze półciężkiej).
Uczestniczył także w II mistrzostwach Europy w Berlinie (1927), gdzie walcząc w wadze średniej w ćwierćfinale przegrał z Olafem Falkiem (Szwecja) zajmując w turnieju 5-8 m. W 1928 przeszedł na zawodowstwo staczając do 1930 roku 18 walk (9-3-6). Wyjechał z kraju pod koniec 1928, mieszkał w Brazylii, był właścicielem farmy w Sao Paulo.
Zmarł 30 sierpnia 1994 roku.
*1924 Paryż: boks, waga półciężka – pierwszą kolejkę przeszedł bez walki (Heince, Łotwa), a w drugiej przegrał przez dyskw. (II runda) z Duńczykiem Thyge Petersenem i odpadł z turnieju (zw. H. Mitchell, W. Brytania).
Bibl.: Bogusz, Łódzcy olimpijczycy, s. 44-45; Kurzyński, Tysiąc wspaniałych (1), s. 47-48; Głuszek, Leksykon 1999, s. 195 (nie reprezentował barw ŁKS); Pawlak, Olimpijczycy, s. 78 (jak wyżej); Wywiad środowiskowy.