Jerzy Krawczyk, pięściarz z Łodzi, olimpijczyk z Helsinek (1952).
Urodzony 17 listopada 1928 w Łodzi, absolwent miejscowego Liceum Ogólnokształcącego. Pięściarz (173 cm, 62 kg) wagi lekkiej, półśredniej i lekkośredniej. Rozpoczął karierę sportową w ZWM Zryw Łódź (1946-1949) pod wodzą Tomasza Konarzewskiego, gdzie trenował wspólnie z takimi asami naszego pięściarstwa jak: Rotholc, Stasiak, Polus, Woźniakiewicz, Taborek, Niewadził. Podczas turnieju przedolimpijskiego w Łodzi (1948), wprawdzie przegrał, ale rzucił na matę ringu słynnego „bombardiera z Wybrzeża” Aleksego Antkiewicza i stał się znanym zawodnikiem. Z Łodzi przeniósł się do Gdańska, gdzie w tamtejszej Gwardii (później Wybrzeże) walczył (1950-1954) w jednym zespole z Antkiewiczem, Chychłą i Kudłacikiem.
2-krotny mistrz Polski: w wadze lekkiej (1950) i lekkośredniej (1952) oraz 7-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1952-1953. Wygrał wszystkie swoje walki. Debiutował (8 marca 1952) w barwach narodowych podczas pierwszego spotkania z NRD. Stoczył 222 walki (198-5-19).
Po zakończeniu kariery sportowej (przez cały czas pracował) szef kompleksu restauracyjnego w Gdyni, m.in. kierownik „Morskiego Oka” i restauracji „Sim”.
Zmarł 25 grudnia 2008 roku.
*1952 Helsinki: boks, w. lekkośrednia – w pierwszej kolejce wyciągnął wolny los, w drugiej przegrał przez tko. w II rundzie z Borysem Tiszinem (ZSRR) i odp. z turnieju (zw. L. Papp, Węgry).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 241; Kurzyński, Tysiąc wspaniałych (2), s. 124; Gebert, Poczet olimpijczyków, s. 113; Pawlak, Olimpijczycy, s. 133 (błędy dot. kariery sportowej); Nowakowski P., Trudna życiowa droga Jerzego Krawczyka, „Boks”, 1980, nr 4; Skotnicki, Od Olimpii do Atlanty, s. 181.