Hokeista na trawie, ps. „Wacek”, olimpijczyk z Moskwy (1980), nauczyciel wf., trener.
Urodzony 8 września 1954 r. w Poznaniu, syn Jana i Marianny Ciepielewskiej; absolwent AWF (1979, otrzymał tytuł magistra wf. i uprawnienia trenera II kl.); hokeista na trawie (175 cm, 73 kg), zawodnik poznańskiej Warty (od 1967), z którą zdobył 6 tytułów mistrza Polski na boiskach otwartych (1971, 1973, 1975, 1976, 1979, 1980) i 6 w hali (1971, 1973, 1975, 1976, 1979, 1980). 219-krotny reprezentant Polski (1973-88, zdobył 15 bramek). Uczestnik Pucharu Świata: (1975) Kuala Lumpur, (1978) Buenos Aires i (1986) Londyn, oraz Pucharu Europy: (1978) Hanower, (1983) Amsterdam i (1987) Moskwa.
Mistrz Sportu (1978), odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe oraz nagrodzony dyplomem honorowym MKOl.
Po zakończeniu kariery zawodniczej – wybitny szkoleniowiec i działacz, m.in.: trener męskiej reprezentacji na igrzyska olimpijskie w Sydney (2000), trener reprezentacji kobiet, członek Wydziału Wyszkolenia PZHT.
*1980 Moskwa: członek drużyny hokeja na trawie (wystąpił we wszystkich meczach), która (6 zesp.) pokonała Kubę 7:1 i Tanzanię 9:1, zremisowała z Indiami 2:2 oraz przegrałą z ZSRR 1:5 i Hiszpanią 0:6, zajmując 4m., w meczu o m. 3-4 uległa ZSRR 1:2, w turnieju zajmując 4 m. (zw. Indie). Zdobył bramki z Tanzanią- (3) i z Indiami- (1). Skład drużyny zob.- Andrzejczak Leszek.
Bibl.: Głuszek, Leksykon, 1999, s. 371; Karwacki, Historia bez tajemnic, s. 136; Kuczyński, Święta gra s. 164, 166, 241; Pawlak, Olimpijczycy, s. 291-292; Porada, Starożytne i nowożytne igrzyska, s. 972; Wybitni, monografia, s. 50.