nauczyciel wf, trener, wychowanek trenera Władysława Kurpiewskiego, florecista prawie doskonały, złoty medalista olimpijski z Monachium (1972) i brązowy z Moskwy (1980).
Urodzony 3 kwietnia 1949 w Warszawie, syn Tadeusza i Janiny Makowskiej, absolwent miejscowego I Liceum Ogólnokształcącego (1967) i bielańskiej AWF (1983), gdzie otrzymał tytuł magistra wf (specjalność – sport). Florecista (180 cm, 76 kg) warszawskiego Marymontu (od 1962), wychowanek trenerów: Władysława Kurpiewskiego i Władysława Dobrowolskiego; w dalszych latach kariery sportowej zawodnik klubów warszawskich: AZS-AWF i Legii.
Godny kontynuator pięknych tradycji polskich florecistów (Parulski, Woyda), perfekcjonista, walczący zawsze z ogromną przyjemnością. Bił się także na szpady, ale był przede wszystkim florecistą i karierę międzynarodową zaczął od tytułu wicemistrza świata juniorów (Genewa, 1969) właśnie w tej broni. 1-krotny mistrz Polski we florecie (1980), 3-krotny wicemistrz kraju: we florecie (1979, 1982) i szpadzie (1978), 5-krotny brązowy medalista MP: we florecie (1971, 1973, 1975, 1977) i szpadzie (1974), wreszcie 9-krotny drużynowy mistrz Polski: we florecie (1966-1968, 1970, 1973, 1974, 1986, 1987, 1989) i 7-krotny wicemistrz: we florecie (1971, 1972, 1977, 1978, 1988) i szpadzie (1986, 1987).
4-krotny medalista mistrzostw świata: srebrny: w Hawanie (1969), Wiedniu (1971) i Grenoble (1974), brązowy w Göteborgu (1973) w drużynie floretowej. Finalista MŚ 1977 w Buenos Aires: 6. msc w szpadzie indywidualnie, wreszcie 2-krotny wicemistrz Uniwersiady w drużynie floretowej: w Moskwie (1973) i Sofii (1977). Miał zaledwie 23 lata, kiedy zdobył złoty medal olimpijski. O czym mógł jeszcze marzyć? Wspominał kiedyś: „Żyłem radością codzienności, moją pracą był trening, a obowiązkiem zdobywanie medali. Nie mogłem dociec, dlaczego w turniejach indywidualnych nie wiedzie mi się tak, jakbym sobie tego życzył. Po igrzyskach monachijskich zdobyłem z zespołem medale mistrzostw świata w Göteborgu i Grenoble, ale dopiero w 1977 udało mi się wejść do finału indywidualnych mistrzostw świata i, o ironio – osiągnąłem ten sukces w szpadzie, która nigdy nie była moją specjalnością! Stało się to w Buenos Aires, na mistrzostwach niezbyt udanych dla całej polskiej ekipy”.
Po zakończeniu kariery zawodniczej: nauczyciel wf w szkole im. J. Piłsudskiego we Włochach i trener szermierki w klubie sportowym d’Artagnan na Ursynowie, który działa przy szkole podstawowej (nr 340). Uczy dzieci przekazując wiedzę i wzory, które otrzymał od swego ukochanego trenera Władysława Kurpiewskiego (napisał o nim pracę magisterską, AWF Warszawa, 1983). Odznaczony m. in. medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim OOP.
*1972 Monachium: szermierka, floret ind. – 1. msc w grupie elim. (7 zaw.) z 6 zw., 1. msc w drugiej elim. grupowej (6 zaw.) z 5 zw., 1. msc w grupie ćwierćfin. (6 zaw.) z 4 zw., 6. msc w grupie półfin. (6 zaw.) z 1 zw., odp. z turnieju; floret druż. – w grupie elim. (3 druż.) po zwycięstwie z Włochami 11:5 (Koziejowski – 4 zw.) i porażce z RFN 7:8 (3 zw.) Polacy zajęli 2. msc; w ćwierćfin. pokonali Japonię 9:5 (4 zw.); w półfin. zwyciężyli Węgry 8:7 (2 zw.); w finale wygrali z ZSRR 9:5 (3 zw.) zdobywając złoty medal. Partnerami w drużynie byli: M. Dąbrowski, A. Godel, J. Kaczmarek i W. Woyda.
*1976 Montreal: szermierka, floret ind. – 3. msc w grupie elim. (6 zaw.) z 3 zw., 4. msc w drugiej elim. grupowej (6 zaw.) z 2 zw., 5. msc w trzeciej elim. grupowej (6 zaw.) z 1 zw., odp. z turnieju, zajmując 20-21 m. (zw. Włoch F. Dal Zotto); floret druż. – w grupie elim. (4 druż.) po zwycięstwach nad Hongkongiem 15:1 (3 zw.), Iranem 13:3 (2 zw. i USA 9:2 (2 zw.), Polacy zajęli 1. msc w grupie; w ćwierćfin. przegrali z RFN 4:9 (0 zw.); w meczu o miejsca 5-8 pokonali Węgry 9:3 (2 zw.); w meczu o lokaty 5-6 zwyciężyli W. Brytanię 9:1 (2 zw.), zajmując 5. msc w turnieju (zw. RFN). Partnerami w drużynie byli: M. Dąbrowski, A. Godel, L. Martewicz i Z. Wojciechowski.
*1980 Moskwa: szermierka, floret ind. – 2. msc w grupie elim. (4 zaw.) z 2 zw., 2. msc w drugiej elim. grupowej (6 zaw.) z 4 zw.; w walkach pucharowych pokonał H. Behrensa (NRD), następnie przegrał z A. Romankowem (ZSRR) i zwyciężył K. Kotzmanna (NRD) i F. Pietruszkę (Francja); w finale (6 zaw.) wywalczył 5. msc z 1 zw. (zw. W. Smirnow ZSRR); floret druż. – w grupie elim. (3 druż.) Polacy pokonali Kuwejt 15:1 (4 zw.) i NRD 9:5 (1 zw.), zajmując 1. msc w grupie; w ćwierćfin. zwyciężyli Węgry 9:7 (3 zw.); w półfin. przegrali z ZSRR 7:9 (1 zw.); w meczu o miejsca 3-4 wygrali z NRD 9:5 (2 zw.), zdobywając brązowy medal (zw. Francja). Partnerami w drużynie byli: A. Robak, M. Sypniewski i B. Zych.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 239; Pawlak, Olimpijczycy, s. 131; Kronika sportu, s. 1002; MES, t. 1, s. 305 i t. 2, s. 48; Borzęcki, Białą bronią, s. 6 i dalsze; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 44 i dalsze; Duński, Od Paryża, s. 404-405; Najlepsi z najlepszych, s. 190; AAWF Warszawa, sygn. D – 4252/ Z.