nauczyciel wf, trener, żeglarz, mistrz Polski w klasie Finn i Dragon, olimpijczyk z Monachium (1972).
Urodzony 29 stycznia 1937 w Wilnie, syn Władysława i Władysławy, absolwent Technikum Budowy Wagonów we Wrocławiu (1955) i tamtejszej WSWF (1960), gdzie otrzymał tytuł magistra wf, żeglarz (173 cm, 82 kg), reprezentant Yacht Klubu Stali Gdynia, głównie na Finnie i Dragonie. Żeglarstwo uprawiał od 1952 (w latach 1954-1960 poważnie zainteresowany był także nartami i hokejem na lodzie), gdy został członkiem wrocławskiego AZS. Żeglował regatowo na wszelkich możliwych klasach łodzi, przede wszystkim na Finnie. W klasie tej zdobył tytuł mistrza Polski (1964), będąc (od 1959) przez wiele lat członkiem kadry narodowej, wielokrotnie reprezentując barwy kraju. W końcu (1969) przesiadł się na Dragona, zdobywając w tej klasie czterokrotnie tytuł mistrza Polski (1970, 1971, 1973, 1974).
Startował też na IO w Monachium (1972) wraz z Aleksandrem Bielaczycem i Tadeuszem Piotrowskim. Start polskiej załogi na Dragonie („królewska klasa”) przygotowywany z wielkim pietyzmem i wysiłkiem, był wydarzeniem w naszych powojennych żeglarskich dziejach. W składzie olimpijskim zdobył tytuł międzynarodowego mistrza Szwajcarii (1973). Po zakończeniu kariery sportowej – szkoleniowiec, m.in. trener kadry narodowej (IO w Montrealu 1976). Mistrz Sportu.
*1972 Monachium: żeglarstwo, klasa Dragon -20 m. na 23 start. z wynikiem 106.0 pkt. (zw. Australia – 13.7 pkt.). Miejsca załogi polskiej w poszczególnych wyścigach: 20-21-17-2-22-21. Partnerami P. byli: A. Bielaczyc i T. Piotrowski.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 303; Pawlak, Olimpijczycy, s. 207/tu błędna data urodzenia i błędna liczba tytułów mistrza Polski); Porada, Igrzyska, s. 893; Księga 1944 -1974, 452, 541; Gebert, Poczet, s. 129; Nasi reprezentanci, „Żagle” 1972, nr 8; AAWF Wrocław, sygn. 1396 (S).