nauczyciel akademicki, trener, gimnastyczka warszawskiego „Sokoła”, uczestniczka IO w Berlinie (1936).
Urodzona 13 lipca 1911 w Warszawie, córka Karola (pioniera ruchu gimnastycznego w stolicy) i Natalii z Rosenmanów, ukończyła miejscowe 8-klasowe Państwowe Gimnazjum Żeńskie im. Królowej Jadwigi (1932), gdzie też dzięki nauczycielce wf Alinie Hulanickiej – Mazurek (jedna z najlepszych lekkoatletek międzywojnia) zapoznała się z różnymi dyscyplinami sportu.
Wybrała gimnastykę, wstąpiła do T.G. „Sokół” (II a potem IV gniazdo), rozpoczęła treningi (1929) i w tym samym roku zadebiutowała w wieloboju gimnastycznym (obejmował wówczas ćwiczenia gimnastyczne i lekkoatletyczne) szybko awansując do reprezentacji „Sokoła”. W takim charakterze wzięła udział w VII Zlocie Sokolstwa Polskiego w Poznaniu (1929) uczestnicząc w masowych pokazach gimnastycznych. Startując nie zapomniała o nauce. Odbyła dwuletnie studia (1932-1934) w CIWF (w 1934 rozpoczęła pracę jako nauczycielka wf w Prywatnym Gimnazjum i Liceum Haliny Gepner w Warszawie) i zaczęła zaliczać się do czołówki polskich gimnastyczek.
Podczas pierwszych krajowych mistrzostw (1935) zajęła w wieloboju gimnastycznym – 3 m. Rok później awansowała do drużyny olimpijskiej. Noskiewicz startowała również na mistrzostwach świata w Pradze (1938), gdzie indywidualnie była 19 (71.18 pkt.), a drużynowo Polki zajęły 3 m. (510.21 pkt. ). Była także mistrzynią Polski w ćwiczeniach wolnych (1936). W latach okupacji wstąpiła do Armii Krajowej (1942) ps. „Wisła”. Uczestniczka Powstania Warszawskiego (1944) w formacji Wojskowej Służby Kobiet (WSK) przy VII Zgrupowaniu „Ruczaj” (Śródmieście) jako sanitariuszka. Po II wojnie światowej (1945-1948) była nauczycielką wf w XII Państwowym Gimnazjum i Liceum im. M. Curie-Skłodowskiej, a potem pracowała w AWF w Warszawie, początkowo jako asystentka gier i zabaw ruchowych, później zaś jako adiunkt w Zakładzie Teorii i Metodyki Gimnastyki (1947-1954).
Współpracowała ściśle z zarządem PZG i OZG była autorką wielu opracowań programowo-metodycznych, trenerką I klasy sekcji gimnastyki sportowej w klubie AZS-AWF oraz sędzią klasy międzynarodowej w gimnastyce sportowej (od 1963) i artystycznej (od 1968). Po przejściu na emeryturę (1968) była nadal czynna w pracy zawodowej i społecznej niemal do końca życia (Naczelniczka TG „Sokół” od 1 marca 1990 aż do śmierci). Małżeństwo zawarte z nauczycielem wf Stanisławem Karczmarczykiem (1946) było bezdzietne.
Zmarła 10 października 1991 r. w Warszawie i pochowana została w grobie rodzinnym na starym Cmentarzu Powązkowskim.
*1936 Berlin: gimnastyka, 3-bój druż. – 6 m. na 8 start. z notą 470.30 pkt. (zw. Niemcy – 506.50). Indywidualnie zajęła 32 m. (61.40 pkt) zajmując na poszczególnych przyrządach lokaty: poręcze – 39 m. (9.85 pkt.), równoważnia – 27 m. (21.15 pkt.), skok przez konia – 26 m. (20.40 pkt.). Partnerkami N. (61.40) w drużynie były: A. Cichecka (59.70), S. Krupowa (56.95), M. Majowska (63.15), M. Osadnik (62.45), K. Sierońska (64.65), J. Skirlińska (60.20) i J. Wojciechowska (57.85). Polki zajęły również 6 m. w ćwiczeniach zespołowych z przyborami (98.75 pkt.).
Bibl.: Słownik WF, 1992, z. 1-2, s. 138-141 (Maria Rotkiewicz, Krystyna Winnicka); Słownik pracowników CIWF, t. 1, s. 88-92 (Maria Rotkiewicz, Krystyna Winnicka); Głuszek, Leksykon 1999, s. 282 (tu błędne imię Wiesława i brak daty śmierci); Pawlak, Olimpijczycy, s. 182 (brak dokładnej daty śmierci); Kronika sportu, s. 896; Kluge, Die olympischen spiele von 1896-1980, s. 151.