porucznik sł. st. WP, hokeista i wioślarz, pierwszy polski medalista mistrzostw Europy w wioślarstwie.
Urodzony 8 lipca 1899 w Wilnie w rodzinie ziemiańskiej Kazimierza i Marii ze Śniadeckich, wstępne nauki pobierał w Genewie (1910-1913), a kolejne w Anglii, gdzie ukończył Eton College (1918) uzyskując prawo wstępu na uniwersytet. W okresie nauki gimnazjalnej w Anglii odbył przeszkolenie wojskowe w Officers Training Corps (luty 1915 – wrzesień 1917) i dobrze przygotowany wstąpił do Wojska Polskiego (gen. Hallera) na terenie Francji (1 maja 1919). Przeszkolony w kraju, już jako oficer zawodowy przydzielony został do 8 Pułku Ułanów Ks. Józefa Poniatowskiego i w jego składzie uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1920. Dalej doskonalił swoje wojskowe rzemiosło w szkole przyfrontowej 1 dywizji Jazdy w Łucku (1921) i Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu (1921-1922). Mianowany porucznikiem (1923) objął stanowisko referenta w Oddziale III Sztabu Generalnego. W czasie przewrotu majowego (1926) został przypadkowo ranny, co spowodowało, że przeszedł w stan spoczynku.
Ze sportem zapoznał się podczas nauki w Anglii i po powrocie do kraju swoje główne zainteresowania ulokował w wioślarstwie (WTW) zdobywając dwukrotnie tytuł mistrza Polski w skiffie (1924, 1925) oraz z Jerzym Lisieckim w dwójce podwójnej (1926). Po wygraniu przedolimpijskich eliminacji (1924) z W. Długoszewskim i W. Naumienko zakwalifikował się do ekipy na IO w Paryżu. Znacznie lepiej powiodło mu się na mistrzostwach Europy w Pradze (1925), gdzie zajął 3 miejsce. Był to pierwszy medal (brązowy) zdobyty przez polskiego wioślarza w imprezie tej rangi. Drugim (zimowym) kierunkiem sportowej aktywności hr Osiecimskiego był hokej na lodzie, który uprawiał w warszawskim AZS z dużym powodzeniem. Dostał się nawet do reprezentacji narodowej (1926) i wystąpił na mistrzostwach Europy w Davos. W tej dyscyplinie sportu zajmował się także działalnością organizacyjną i szkoleniową (1925-1930). W pierwszym zarządzie PZHL (22 lutego 1925) był przewodniczącym Wydziału Gier i Dyscypliny, potem wiceprezesem PZHL (1927-1929) i kapitanem związkowym (1926) współpracując z powołanym później na to stanowisko Tadeuszem „Ralfem” Adamowskim (1928-1929). Na łamach „Sportu Wodnego” pisał o organizacji i szkoleniu w wioślarstwie, przetłumaczył też z języka angielskiego broszurę pt. Zasady wiosłowania (1925).
Zmarł na terenie USA – 14 maja 1976.
*1924 Paryż: wioślarstwo, jedynki – 3 m. w przedb. (3 zaw.) i odp. z konk. (zw. J. Beresford jr, W. Brytania – 7.49,2).
Bibl.: Słownik WF, 1998, z. 2, s. 147-148 (Ryszard Wryk); Domański, Śladem, s. 31; Pół wieku AZS, s. 202; Rocznik oficerski 1924, s. 10, 557, 610; Wryk, Akademicki, s. 292 i dalsze; Głuszek, Leksykon 1999, s. 289 (tu brak podstawowych danych biograficznych); Pawlak, Olimpijczycy, s. 191 (tu podobnie jak we wszystkich innych publikacjach brak daty śmierci); Kobendza, 80 lat PZTW, s. 54, 78, 202; CAW: AP 351; Archiwum Osobowe im. B. Jeżewskiego w Bibliotece Polskiej POSK w Londynie.