MARKIEWICZ PIOTR
specjalista od marketingu, kajakarz z Augustowa, dwukrotny mistrz świata (1995), jedyny z Polaków, który zdobył medal olimpijski (brązowy) w Atlancie (1996).
Urodzony 3 września 1973 w Sejnach, syn Witolda i Fryderyki Lucyny Nowickiej, absolwent Technikum Elektrycznego w Augustowie i Instytutu Zarządzania i Marketingu Politechniki Białostockiej (2001), gdzie otrzymał tytuł magistra, kajakarz (184 cm, 80 kg), reprezentant Sparty Augustów (1987-1999), podopieczny trenerów: Andrzeja Siemiona (klub) i Michała Brzuchalskiego (kadra). Lata chłopięce spędził w Sejnach, ale kocha Augustów z którym związany jest na dobre i na złe. Tam też rozpoczął sportową przygodę. Zawodnik o nienadzwyczajnych warunkach fizycznych dysponował dużą siłą, skuteczną techniką i piorunującym finiszem. Najwyższą formę zademonstrował w Duisburgu (1995) zdobywając dwa tytuły mistrza świata na 500 i 200 m. Był naszym wielkim faworytem na IO w Atlancie (1996). I nie zawiódł, gdyż jako jedyny polski kajakarz stanął ostatecznie na podium, choć towarzyszyły temu wydarzeniu dramatyczne okoliczności.
Doświadczony zawodnik, prawie stuprocentowy faworyt fatalnie zachował się w pierwszym półfinale, zajmując piąte, nie premiowane finałem miejsce (nie zauważył skutecznie finiszującego Słowaka Roberta Erbana). Awansował ostatecznie do decydującej rozgrywki (jako ostatni, dziewiąty finalista) tylko dlatego, że piąty zawodnik drugiego półfinału Rosjanin Siergiej Werlin popłynął wolniej od Polaka o … 23 setne sekundy ! Napisano nazajutrz w prasie, że wywalczył finał „kuchennymi drzwiami”. Ale tym razem szansy nie zmarnował, choć ze startu olimpijskiego (brązowy medal) nie był w pełni zadowolony. Resztę medali na mistrzostwach Europy i świata zdobył w osadach. Uważany był za wspaniałego prowadzącego czwórki, choć jednocześnie – co podkreślali fachowcy – czołowy kajakarz Sparty Augustów był piekielnym indywidualistą przekonanym zawsze o własnej nieomylności. Zakończył karierę sportową mając 26 lat (?). Można też zetknąć się z opinią, że był jednym z największych (choć nie w pełni wykorzystanym) talentów w historii polskiego kajakarstwa.
Wielokrotny mistrz Polski: K-1 200 m (1994), K-1 500 m (1993), K-1 1000 m (1993), K-4 200 m (1997, 1998, 1999, 2000), K-4 500 m (1997, 1999, 2001), K-4 1000 m (1997, 1998, 1999). Dwukrotny mistrz świata 1995 Duisburg (K-1 200 m, K-1 500 m). Trzykrotny srebrny medalista MŚ 1993 Kopenhaga (K-4 10000 m, z M. Freimutem, G. Kaletą i A. Gryczko), 1994 Meksyk (K-4 1000 m, z G. Kotowiczem, M. Witkowskim i A. Wysockim), 1999 Mediolan (K-4 200 m, z M. Twardowskim, A. Wysockim i P. Łakomym) i brązowy medalista MŚ 1995 Duisburg (K-4 1000 m, z G. Kaletą, M. Witkowskim i A. Wysockim). Dwukrotny brązowy medalista ME 1997 Płowdiw (K-4 1000 m i K-4 200 m, z M. Witkowskim, A. Seroczyńskim i G. Kaletą). Zwycięzca klasyfikacji generalnej PŚ 1995. Odznaczony m. in. Srebrnym Krzyżem Zasługi.
*1996 Atlanta: kaj. jedynki 500 m – 2. w przedb. (8 zaw.) z czasem 1.42,731, 5. msc w półfin. (9 osad) z czasem 1.41,565, 3. msc w finale (9 osad) z czasem 1.38,615 zdobywając brązowy medal (zw. A. Rossi, Włochy – 1.37,423); kaj. czwórki 1000 m – 2. w przedb. (8 osad) z czasem 3.10,625, 4. msc w finale (9 osad) z czasem 2.54,772 (zw. osada Niemiec: T. Reineck, M. Zabel, D. Hofmann, O, Winter – 2.51,528). Partnerami M. w osadzie byli: K. Kaleta, M. Witkowski i A. Wysocki.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 269; Pawlak, Olimpijczycy, s. 166; Duński, Od Paryża, s. 546-547; Kto jest kto, wyd. IV, s. 576; Dokumentation Des Kanu- Rennsports, v. 3, 1993-1994, s. 72, 100, v. 4, 1995-1996, s.94, 97, v. 6, 1999-2000, s. 100; USC Sejny, pismo z 29.07.2003.