st. chor. sztab. WP, trener, czołowy sprinter lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, członek srebrnej sztafety z IO w Moskwie (1980).
Urodzony 27 listopada 1954 w Elblągu (syn Jana i Janiny), absolwent miejscowej Zasadniczej Szkoły Przyzakładowej Zakładów Mechanicznych „Zamech”, podoficer WP, trener. Lekkoatleta (182 cm, 74 kg) Startu Elbląg (1969-1972), Lechii Gdańsk (1972-1974), Górnika Zabrze (1975-1976) i Legii Warszawa (1977-1987) specjalizujący się w sprincie (pech, częste kontuzje). Wychowanek trenera Bogdana Dudelewicza (Start), podopieczny trenerów: Winicjusza Nowosielskiego, Sławomira Nowosielskiego, Sławomira Wąsowskiego i Tadeusza Cucha. 31-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1974-1984 (52 starty, 1 zwycięstwo indywidualne), 15-krotny rekordzista kraju (100, 200, 4 x 100 klubowa i reprezentacyjna), 14-krotny mistrz Polski: 100 m (1976, 1977), 200 m (1976, 1977), 4 x 100 m (1976-1981, 1983-1985, 1987).
Rekordy życiowe: 100 m – 10.22 (25 czerwca 1976 Bydgoszcz), 200 m – 20.63 (19 czerwca 1978 Warszawa). Dalsze największe sukcesy odniósł także wraz z kolegami w reprezentacyjnej sztafecie 4 x 100 m. Zajął on m.in. 3. msc (Montreal 1979) i 1. msc (Rzym 1981) w Pucharze Świata oraz zdobył tytuł mistrza Europy (1978), gdzie partnerami w sztafecie byli: Z. Nowosz, L. Dunecki i M. Woronin. Dwa dalsze pierwsze miejsca wywalczyli nasi sprinterzy podczas finału Pucharu Europy: w Turynie (1979) i Zagrzebiu (1981). Był także medalistą (brązowym) HME w Katowicach (1975) w biegu na 60 m. Mistrz Sportu, odznaczony m.in. dwukrotnie złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.
*1976 Montreal: lekkoatletyka, 100 m – 2. w III przedb. (7 zaw.) z czasem 10.60, 6 m. w IV ćwierćfin. (7 zaw.) z czasem 10.52, odp. z konk. (zw. H. Crawford, Trynidad – 10.06); 4×100 m – 3. w I przedb. (7 zesp.) z czasem 39.41, 1. w II półfin. (8 zesp.) z czasem 39.09, 4. w finale (8 zesp.) z czasem 38.83 (zw. USA – 38.33). Partnerami w sztafecie byli: A. Świerczyński, B. Grzejszczak i M. Woronin.
*1980 Moskwa: lekkoatletyka, 200 m – 4. w IX przedb. (7 zaw.) z czasem 21.36, 5 m. w II ćwierćfin. (8 zaw.) z czasem 21.22, odp. z konk. (zw. P. Mennea, Włochy – 20.19); 4×100 m – 2. w II przedb. (8 druż.) z czasem 38.83, 2. w finale (8 druż.) z czasem 38.33 (zw. ZSRR – 38.26) zdobywając srebrny medal. Partnerami w sztafecie byli: L. Dunecki, M. Woronin i K. Zwoliński.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 258; Pawlak, Olimpijczycy, s.152 (tu nieścisłe wyniki z kariery sportowej); Duński, Od Paryża, s. 499 (tu błędna liczba tytułów mistrza Polski); Łojewski, Mecze mężczyzn, s.45, 338; MP mężczyzn 1945-2002 (oprac. PZLA niepubl.); Encyklopedia (Statystyczna) LA, s. 16, 22, 95, 96, 113, 115, 119, 123, 124, 136, 151; „Lekkoatletyka”, 1976, nr 10, s. 15, 16, 18, 1980, nr 10, s. 9, 11; European Indoor Handbook, s. 26; Klimontowicz, Ruch olimpijski, s. 67; Poznajmy ich bliżej. Wcale nie gwiazda, Lekkoatletyka, 1975, nr 6, s. 27-28.